Eusebii Hieronymi Stridonensis Presbyteri
Commentariorum in Isaiam Prophetam
libri duodeviginti
Liber nonus
Variis molestiis occupati, explanationes in Isaiam prophetam per intervalla
dictamus. Unde expleto octavo volumine, nunc post aliquantum temporis spatium
transimus ad nonum: non absque morsu et obtrectationibus invidorum, qui
ignorantes quid audiant, quid loquantur, de eo audent judicare quod nesciunt,
et ante despiciunt quam probent, eruditosque se aestimant et disertos, si de
cunctis Scriptoribus detrahant. Quorum livorem et mussitationem garrulam
contemnentes, Dei poscamus auxilium, et Psalmistae imprecatione dicamus: Dissipa
gentes quae bella volunt (Ps. LXVII, 32). Domini enim locus in pace
est, quae exsuperat omnem sensum. Quam et Propheta desiderat clamitans: Domine
Deus noster, pacem da nobis: omnia enim reddidisti nobis (Isai. XXVI,
12). Sed jam proponamus Isaiae capitulum, et cum Moyse ingrediamur nubem et
caliginem, ut clarificetur vultus noster, et, juxta Hebraicum, cornuta sit
facies: audianturque et rutilent tonitrua et fulgura, quae plebs vilior videre
non potuit (Exod. XIX).
(Cap. XXVIII.—Vers. 1.) Vae coronae superbiae ebriis Ephraim, et
flori decidenti gloriae exsultationis ejus, qui erant in vertice vallis
pinguissimae, errantes a vino. Ecce validus et fortis Domini, sicut impetus
grandinis turbo confringens; sicut impetus aquarum multarum inundantium et
emissarum super terram spatiosam. Pedibus conculcabitur corona superbiae
ebriorum Ephraim. Et erit flos decidens gloriae exsultationis ejus, qui est
super verticem vallis pinguium, quasi temporaneum ante maturitatem autumni, quod
cum aspexerit videns, statim ut manu tenuerit, devorabit illud. LXX: Vae
coronae injuriae mercenarii Ephraim: flos cadens de gloria super verticem
montis pinguis, qui ebrii estis absque vino. Ecce fortis et durus furor Domini,
sicut grando quae fertur in pronum, non habens umbraculum, quae violenter
decidit sicut aquarum multitudo trahens humum, et faciens sibi spatium: manibus
et pedibus conculcabitur corona injuriae mercenarii Ephraim. Et erit flos qui
decidit de spe gloriae in summitate montis excelsi, sicut praematura ficus,
quam qui viderit, antequam sumat manu, cupiet eam devorare. Dicamus primum
juxta historiam, deinde juxta tropologiam, et ad extremum juxta vaticinium
prophetale. Loquitur sermo divinus adversum decem tribus quae regnabant in
Samaria, et propter Jeroboam, qui de tribu Ephraim fuit, appellabantur Ephraim.
Et vocat eos coronam superbiae: quia comparati duabus tribubus, quae
appellabantur Juda, sublimiores erant et numero et robore. Ebriosque eos dicit
Ephraim, qui suum non intelligant Creatorem, sed pro Domino adorent vitulos
aureos in Dan et Bethel. Isti quondam in flore fuerunt Domini, et in gloria,
quando regebantur a David et Salomone, et in duodecim tribubus erant adorantes
Deum in templo Jerusalem, qui fuerunt in vertice vallis pinguissimae, quod
Hebraice dicitur GE SEMANIM (גיא שמנים). Siginificat autem locum ubi traditus
Dominus est; super cujus vallis verticem templum Domini situm est. Isti
inebriati sunt vino erroris et amentiae, quod eis miscuit Jeroboam. Quapropter
poenam illis Dominus comminatur, quod sicut grandinis turbo universa
confringit, et impetus aquarum inundantium quidquid obvium invenerit, rapit:
sic ab Assyriorum deleantur exercitu, et quod reliquum fuerit, in montes sive
urbes Mediae transferatur. Comparat autem gloriam decem tribuum coronae
variorum florum, quae tantam habuerit pulchritudinem, ut quomodo si quis
antequam aestas veniat et autumnus, πρόδρομον
ficum videns in arbore, statim ut manu tenuerit, devorat: sic et decem tribus
cum Assyrius viderit, vastet et devoret, et nihil omnino pristini populi
relinquat in Samaria. Hoc breviter juxta historiam dictum sit. Transeamus ad
allegoriam. Secundum expositionem Osee prophetae, in quo Ephraim et Joseph et
Samariam et decem tribus, quae scissae sunt a corpore duodecim tribuum, et
templum Domini reliquerunt, retulimus ad haereticos, qui vere juxta Septuaginta
editionem, corona injuriae sunt, Dominum blasphemantes, et omnia
mercedis causa faciunt, et de gloria Domini conciderunt: nec sequuntur
tenuitatem mannae, et humilitatem Ecclesiasticam; sed in monte pinguissimo
versantur ebrii absque vino. Propterea fortis et durus furor Domini, qui eos
puniturus est, grandini praecipiti, quae non in tecta, sed in capita mortalium
ruit, et multis [Al. multarum] aquarum inundationibus comparatur, quae
quidquid obvium invenerint, trahunt. Haec corona injuriae, mercenarii
appellantur Ephraim, qui juxta Apostolum turpis lucri gratia, de flore et spe
ac gloria pristinae fidei corruerunt, et versantur in superbia, et dulcissimus
cibus diaboli sunt, qui eos quotidie devorat (I Pet. V). Secundum
prophetiam illud possumus dicere, quod coronam injuriae vocet Scribas et Pharisaeos,
qui Dominum blasphemabant. Et appellabantur mercenarii Ephraim, propter Judam,
qui de tribu Ephraim et de vico ejusdem tribus Iscarioth, Dominum pretio
vendidit, qui vere flos apostolicae gloriae cecidit super montem pinguissimum,
de quo dictum putamus: Manducavit et bibit Jacob, et saturatus est, et
impinguatus, et recalcitravit dilectus (Deut. XXXII, 15). Sive juxta
Hebraicum: super vallem pinguium, id est, Gessemanim: in qua
etiam nomen loci significatur, in quo Judas Dominum tradidit. Vallis autem
pinguis, sive pinguium dicitur, propter ubertatem, et Scribas et Pharisaeos qui
ibi Dominum comprehenderunt: de quibus in psalmo scriptum est: Tauri pingues
obsederunt me (Ps. XXI, 13). Haec vallis pinguium, id est, Gessemanim,
in hoc capitulo secundo appellatur; et miror quomodo LXX primum eam dixerint montem
pinguem, et postea montem excelsum. Ebrius autem fuit proditor non
vino, sed avaritia et furore aspidum insanabili, et diaboli cibo, qui post
buccellam intravit in eum (Joan. XIII), et penitus devoratus est, quia
oratio ejus versa est in peccatum, et ne poenitentia quidem ejus fructum
salutis habuit. Verbum Hebraicum SACCHORE (שכורי) ambiguum est, et vel ebrios, vel mercenarios
sonat. Unde et Issachar interpretatur, est merces: et SACHAR (שכר), μέθυσμα,
id est, ebrietas: caeterique ebrios: soli LXX mercenarios
transtulerunt.
(Vers. 5 seqq.) In die illa erit Dominus exercituum, corona
gloriae, et sertum exsultationis residuo populi sui, et spiritus judicii
sedenti super judicium, et fortitudo revertentibus de bello ad portam. Verum hi
quoque prae vino, nescierunt et prae ebrietate erraverunt, sacerdos et propheta
nescierunt: prae ebrietate absorpti sunt a vino, erraverunt in ebrietate:
nescierunt videntem, ignoraverunt judicium, sive mirabiliter. Omnes enim
mensae repletae sunt vomitu, sordiumque, ita ut non esset ultra locus. LXX:
In die illa erit Dominus Sabaoth corona spei, quae compacta est gloriae
reliquiis populi. Relinquentur in spiritu judicii super judicium, et
fortitudinem vetans interficere. Isti enim vino decepti sunt: errant propter
siceram; sacerdos et propheta exciderunt mente propter siceram; absorpti sunt
propter vinum, vacillaverunt, hoc est, φάσμα
[Al. fasma]; maledictio comedet hoc consilium: siquidem istud
consilium propter avaritiam est. Postquam omnis terra Samariae, id est,
decem tribuum Assyrio fuerit inundante deleta, et conculcata pedibus corona
superbiae ebriorum Ephraim, et in modum ficus temporaneae devorata: tunc
residui populi Israel, hoc est duarum tribuum, Judae et Benjamin, ipse Dominus
erit corona victoriae; et spiritus judicii sedenti super judicium, haud dubium
quin Ezechiae regi Judae; et fortitudo eorum, qui cuncta regione populata, de
praelio revertentes, se urbe clauserunt. Quod in hoc eodem propheta lecturi
sumus (Infra XXXVII), quando centum octoginta quinque millia armatorum
de Assyriorum exercitu Angelo percutiente deleta sunt. Verum hi quoque, id est,
Judas et Benjamin, inebriati sunt vino idololatriae, et contempta religione
templi, daemonum simulacra venerati, et nescierunt videntem Dominum, qui cuncta
considerat. Omnes enim mensae eorum, et universa religio repletae sunt vomitu
sordiumque, ut non solum in templo, sed in vertice montium, et nemorosis locis
idololatriae sordibus cuncta complerent, et Dominus in eis non haberet
habitationis locum. Hoc juxta litteram dictum sit. Porro juxta tropologiam,
priorem sequamur intelligentiam, nec intactos LXX Interpretes relinquamus.
Haereticis enim ore diaboli devoratis, qui montem superbiae pinguissimum
conscenderunt, Dominus erit corona gloriae, his qui in Ecclesia commorantur, et
ad multitudinem plurimorum errantium comparati, parvi sunt numero. Erit autem
in spiritu judicii super judicium: quia lavabit Dominus sordes filiorum et
filiarum Sion spiritu judicii. Si quis autem sanguinem habuerit, nequaquam
spiritu judicii, sed combustionis igne purgabitur, eritque populo fortitudo, et
prohibebit eum [Al. eos] interfici ab his qui vino draconum inebriati
sunt, et erraverunt propter siceram. Saepe diximus esse vinum, quod de
vineis fit. Siceram autem omnem potionem, quae inebriare potest, et
statum mentis evertere, quam proprie Aquila ebrietatem transtulit, sive
illa frumento, sive hordeo, sive millio, pomorumque succo, et palmarum fructu,
et alio quolibet genere conficiatur. Igitur sacerdotes et prophetae
haereticorum exciderunt mente propter siceram, et absorpti sunt propter vinum,
quales fuerunt Prisca et Maximilla earumque princeps Montanus: et quid
dicerent, nesciebant. Vino inebriantur, quando Scripturas sanctas male intelligunt,
atque pervertunt. Sicera, quando saeculari abutuntur sapientia et dialecticorum
tendiculis, quae non tam vincula sunt appellanda, quam phasmata [Al.
phantasmata], id est, umbrae quaedam et imagines, quae cito pereunt atque
solvuntur. Istius modi consilium maledictio possidebit, qui quaestum putant
esse pietatem, et cuncta faciunt propter avaritiam. De hoc phasmate et
Apostolus loquebatur: Attendentes spiritibus erroris, et doctrinis
daemoniorum, in hypocrisi loquentium mendacium (I Tim. IV, 1, 2).
Tertia explanatio est, quod postquam Dominus Scribas Pharisaeosque subverterit,
et socium eorum Judam proditorem, qui ab initio fur fuerat, loculos enim
pecuniae pauperum ipse portabat (Joan. XII et XIII): tunc sit in spem et
in gloriae coronam his qui de Judaeis in Dominum crediderint, haud dublum quin
apostolos significet, quos ad praedicationem Evangelii reservarit, et non
statim permiserit pro Christo sanguinem fundere. Omnes enim Scribae et
Pharisaei vino et sicera, de quibus supra diximus, inebriati sunt, tam
sacerdotes quam pseudoprophetae. Sed tendiculae eorum atque insidiae fuere pro
nihilo, quia et Judas ipse qui prodidit, fecit propter pecuniam, et sacerdotes
qui proditorem pecunia corruperunt propter metum abjectionis suae. Ipse enim
flagellum de funiculis faciens, ejecit de templo eos qui vendebant boves et
oves, et cathedras vendentium columbas, et nummulariorum mensas sua auctoritate
subvertit, dicens ad eos: Scriptum est: Domus Patris mei, domus orationis
vocabitur, vos autem fecistis eam domum negotiationis, sive speluncam latronum
(Matth. I, 13). Juxta anagogen illud Hebraicum, in quo diximus: Omnes
enim mensae eorum repletae sunt vomitu sordiumque, ita ut non sit ultra locus,
ad haereticos, et Scribas, ac Pharisaeos sic referri potest, ut universam
doctrinam eorum et cuncta mysteria dicamus vomitu plena et sordium, dum
scripturarum sanctarum non digerunt cibos, nec universo corpori faciunt esse
vitales; sed immaturos et fetentes egerunt, ita ut nullum in eis Deus reperiat
locum. Miror autem quid voluerit Theodotio, ut pro verbo Hebraico quod dicitur,
CISOA (קיצאה), pro quo Aquila interpretatus est, vomitum
sordium, et Symmachus tantum vomitum, ille diceret, ἑμετὸν
δυσαλίας, id est, vomitum
dysaliae, quod verbum ubi apud Graecos lectum sit, invenire non potui, nisi
forte novae rei novum finxerit nomen. Siquidem et apud Hebraeos compositum est,
quia vomitus dicitur CI et SOA sordidus [Al. sordes].
Quidquid igitur nauseam facit et vomitum, δυσαλία appellari potest.
(Vers. 10 seqq.) Quem docebit scientiam, et quem intelligere
faciet auditum? Ablactatos a lacte, avulsos ab uberibus: quia manda, remanda;
manda, remanda; exspecta, reexspecta; exspecta, reexspecta; modicum ibi,
modicum ibi. In loquela enim labii et in lingua altera loquetur ad populum
istum, cui dixit: Haec est requies mea; reficite lassum, et hoc est meum
refrigerium, et noluerunt audire. Et erit eis verbum Domini: manda, remanda;
manda, remanda; exspecta, reexspecta; exspecta, reexspecta; modicum ibi,
modicum ibi; ut vadant et cadant retrorsum, et conterantur, et illaqueentur et
capiantur. LXX: Cui annuntiabimus mala, et cui annuntiabimus nuntium?
qui ablactati sunt a lacte: qui abstracti ab ubere. Tribulationem super
tribulationem exspecta; praestolare spem super spem; adhuc parum, adhuc parum:
propter irrisionem labiorum, propter linguam alteram qua loquentur populo huic
dicentes eis: Haec est requies esurienti, et haec contritio, et noluerunt
audire. Eterit eis sermo Domini: Tribulatio super tribulationem: exspecta,
exspecta; spes [Al. spem] super spem: adhuc parum, adhuc parum;
ut vadant et cadant retrorsum, et conterantur, et periclitentur, et capiantur.
Quis, inquit, dignus est doctrina Domini, qui verbis Salvatoris dicentis: Qui
habet aures audiendi audiat (Matth. XII, 15): ut quod auribus
hauserit, corde intelligat? Quinam illi sint, sequens versus ostendit: Ablactati
a lacte, avulsi ab ubere, qui nequaquam lacte nutriuntur infantiae, sed
solido vescuntur cibo; qui avulsi sunt ab ubere cum Isaac: propter quam
laetitiam fecit Abraham grande convivium (Genes. XXII); hi merentur
Domini audire mysteria, et intelligere quae sacerdos et propheta nesciunt (Al.
nescivit), inebriati et absorpti a vino, qui erraverunt et nescierunt videntem,
quia omnes mensae eorum repletae sunt vomitu sordiumque, qui prophetis ventura
annuntiantibus, et nisi fecissent quae praecepta erant, tormenta minitantibus,
solebant dicere subsannantes: Manda, remanda; manda, remanda, id est, praecipe,
praecipe, impera quae facere debeamus. Cumque abuterentur Dei patientia,
qui differt iram, ut praebeat misericordiam: qui solebant etiam hoc ex persona
prophetarum ludentes dicere: Exspecta paulisper, exspecta modicum, venient quae
futura praediximus. Haec autem universa loquebantur in populo, quia Dei
sermonibus non credebant; statimque infert propheta: Nequaquam vobis Deus his
verbis loquetur, ut praecipiat quid facere debeatis, et praestolemini quae
ventura sunt, sed loquetur vobis in furore praesenti, qui prius dixerat ad
populum: Haec est requies mea, reficite lassum, multo tempore laboravi,
in nullo inveni requiem. Vulpes foveas habent, et volucres coeli nidos;
Filius autem hominis non habet ubi caput suum reclinet (Matth. VIII;
Luc. IX). Et hoc est meum refrigerium, ut in vobis aliquando requiescam.
Qui noluerunt audire, et mea monita contempserunt; quamobrem quod solebant
ludentes dicere prophetis: Manda, remanda; manda, remanda: exspecta,
reexspecta; exspecta, reexspecta: modicum ibi, modicum ibi, et irridere
patientiam meam, cum me arbitrantur minitari, quae numquam facturus sim:
sentiant rebus expleri, ut vadant in interitum, et cadant retrorsum ὀπισθοτόνῳ
insanabili; numquamque ad priora proficiant, nec possint cum Apostolo dicere: Praeteritorum
obliti, ad ea quae priora sunt extendimur (Phil. III, 13); sed
conterantur et illaqueentur, et vel a Babylonio, vel a Romano capiantur exercitu.
Pro eo quod nos diximus: Manda, remanda; manda, remanda: exspecta,
reexspecta; exspecta, reexspecta; modicum ibi, modicum ibi, in Hebraeo sic
scriptum est: SAU LASAU, SAU LASAU; CAU LACAU, CAU LACAU: ZER SAM, ZER SAM;
hisque verbis abuti solet immundissima haeresis apud simplices quosque atque
deceptos, ut terrorem faciat novitate sermonum, quod scilicet qui haec verba
cognoverit, et in coitu eorum [Al. horum] meminerit, absque ulla
dubitatione transeat ad regna coelorum. Legimus in Apostolo: In aliis
linguis, et in labiis aliis loquar populo huic, et nec sic exaudient me, dicit
Dominus (I Cor. XIV, 21). Quod mihi videtur juxta Hebraicum de
praesenti sumptum capitulo; et hoc in veteri observavimus Testamento (absque
paucis testimoniis, quibus Lucas solus abutitur qui magis Graecae linguae
habuit scientiam), ubicumque de veteri instrumento quid dicitur, non eos juxta
Septuaginta, sed juxta Hebraicum ponere, nullius sequentes interpretationem,
sed sensum Hebraicum eum suo sermone vertentes, Symmachus, Theodotio et LXX de
hoc loco diversa senserunt, et quia longum est de omnibus dicere, LXX
Interpretes, qui leguntur in Ecclesiis, breviter transcurramus. Rejecto populo
Judaeorum, Sacerdotibus et Prophetis, qui inebriati sunt sicera, et erraverunt
et maledictio comedit consilium eorum, quod inierunt propter avaritiam, cui
annuntiabimus futuras pro Christo tribulationes? cui mala pro quibus paratur
corona virtutum? Utique his qui ablactati sunt a lacte, qui avulsi sunt ab
ubere, haud dubium quin apostolos significet: Tribulationem super
tribulationem exspecta. Loquitur autem ad chorum apostolorum omniumque
credentium, ut non ad unam, sed ad multas se paret tribulationes, ut cum
tribulatus fuerit atque depressus, rursum speret, et spem super spem habeat.
Quod si paululum tarda verint quae promissa sunt, non sit incredulus: Modicum
enim parvulumque et venient quae promissa sunt. Etenim tribulatio patientiam
operatur; patientia probationem: probatio spem; spes autem non confundit (Rom.
V, 3, 4, 5). Et haec ipsa tribulatio geminabitur detractione labiorum, et
blasphemiis persequentium, quibus adversus Dei populum rabido ore desaeviunt.
Porro apostoli et apostolici viri loquentur ad populum Judaeorum, dicentes: Haec
est requies esurienti justitiam, et haec contritio et angustia quae
ducit ad vitam. Illis haec praedicantibus, audire impii noluerunt. Unde hoc
quod ad Dei populum dicebatur: Tribulationem sustine, tribulationem sustine;
exspecta spem, exspecta spem: adhuc modicum, adhuc modicum, illis vertetur
in poenam, qui audire sermonem Domini noluerunt, ut corruant et vadant
retrorsum, et in periculum obsidionis ac mortis incurrant, et absque ullo
miseriarum fine capiantur. Quod autem verbum Hebraicum DEA, quod omnes
verterunt, scientiam, soli Septuaginta mala interpretati sunt,
error perspicuus est. Prima enim littera DALETH, vel RES parvo apice
distinguuntur. Si ergo legatur DEA (דעה), scientiam sonat; si REA (רעה), malitiam; non a malo, quod contrarium bono est, sed ab
angustia.
(Vers. 14, 15.) Propter hoc audite verbum Domini, viri illusores,
qui dominamini super populum meum, qui est in Jerusalem. Dixistis enim:
Percussimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus pactum: flagellum inundans
cum transierit, non veniet super nos, quia posuimus mendacium spem nostram, et
mendacio protecti sumus. LXX: Propterea audite verbum Domini viri,
tribulati et principes populi hujus, qui est in Jerusalem: Quia dixistis:
Fecimus testamentum cum inferno, et cum morte pactum: tempestas transiens si
irruerit, non veniet super nos, quoniam posuimus mendacium spem nostram, et
mendacio protegemur. Quod supra diximus cum irrisione solitos principes Judaeorum
Prophetis dicere: Manda, remanda; exspecta, reexspecta, et caetera his
similia, per quae ostenditur nequaquam eos Prophetarum credidisse sermonibus,
sed prophetiam eorum habuisse despectui: praesens ostendit capitulum, per quod
appellantur viri illusores. Sunt autem Scribae et Pharisaei qui
dominantur super populum Dei in Jerusalem, quos LXX vocant viros tribulatos,
et principes populi Jerusalem. Dixerunt enim non sermone, sed opere:
Sumus sicut et caeterae nationes: habemus pactum et foedus cum inferno et cum
morte: semel salutem desperavimus. Certe captivitas longo post tempore ventura
est, dicentibus vobis: Adhuc modicum, adhuc modicum: exspecta, rursus exspecta.
Ergo cum mortui fuerimus, hoc flagellum captivitatis et hanc tempestatem non
sentiemus. Semel enim mendacio credidimus, hoc est, frustra spem habuimus in
Deo et in Lege ejus. Et ideo mendacio protecti sumus, quia mortui imminentem
captivitatem declinavimus. Verbum Hebraicum SOT (שוט), Aquila et Symmachus, flagellum, LXX tempestatem
interpretati sunt; CHASAB (כזב) quoque omnes mendacium
transtulerunt, in quo speraverunt Judaei, cujus juxta Evangelistam Joannem,
pater est diabolus.
(Vers. 16 seqq.). Idcirco haec dicit Dominus Deus: Ecce ego mittam
in fundamentis Sion lapidem probatum, angularem, pretiosum, fundatum fundamine:
qui crediderit, non festinet. Et ponam judicium in pondere, et justitiam in
mensura: et subvertet grando spem mendacii, et protectionem aquae inundabunt.
Et delebitur foedus vestrum cum morte, et pactum vestrum cum inferno non
stabit; flagellum inundans cum transierit, eritis ei in conculcationem. Cum
[Al. Quandocumque] pertransierit, tollet vos: quoniam mane diluculo
transibit in die et in nocte, et tantummodo sola vexatio intellectum dabit
auditui: Coangustatum est enim stratum, ita ut alter decidat: et pallium breve
utrumque operire non potest. LXX: Propterea sic dicit Dominus: Ecce ego
immittam in fundamenta Sion lapidem pretiosum, electum, angularem, honorabilem
in fundamenta ejus; et qui crediderit, non confundetur. Et ponam judicium in
spem: misericordiam autem meam in pondere, et qui credunt frustra mendacio,
quoniam non transibit per nos tempestas, et non auferet nobis testamentum
mortis, et spes vestra ad infernum non permanebit. Tempestas veniens si
transierit, eritis ei in conculcationem: cum transierit, tollet vos mane, mane
pertransiet: die et nocte erit spes pessima. Discite audire qui estis in
tribulatione: Non possumus pugnare, ipsi autem infirmi sumus ut congregemur.
Dixeram, inquit, vobis: Audite verbum Domini, viri illusores, sive tribulati
principes populi mei, et nolite foedus habere cum morte, nec pactum cum
inferno, qui contemnentes praecepta mea, posuistis mendacium spem vestram, et
gloriantes, immo desperantes dicitis: mendacio protegemur. Idcirco
misericors et miserator Dominus, patiens et multum misericors (Ps. CXLIV),
nolentibus vobis, in fundamenta Sion lapidem electum, et probatum, et
pretiosum, et angularem missurum esse se dicit. De quo et Apostolus loquitur: Quasi
sapiens architectus fundamentum posui (I Cor. III, 10); et iterum: Fundamentum
enim aliud nemo potest ponere praeter id quod positum est, quod est Christus
Jesus (Ibid., 11). Iste lapis vere et secundo appellatur lapis,
sicut et in Levitico, homo, homo bis dicitur et angularis lapis, quia
Circumcisionis et Gentium populos copulavit, de quo et in psalmo dicitur: Lapidem
quem reprobaverunt aedificantes, hic factus est in caput anguli (Ps.
CXVII, 22). Isti sunt autem aedificantes et caementarii, qui nunc
appellantur viri illusores et principes populi qui est in Jerusalem. De hoc
lapide et in Daniele legimus, quod excisus sit de monte sine manibus, et
impleverit universum orbem (Dan. II): eo quod divini germinis
dispensatio humanum corpus assumpserit, et habitaverit in eo plenitudo
Divinitatis corporaliter. Super hunc lapidem, qui alio nomine appellatur petra,
Christus aedificavit Ecclesiam, et firmo, juxta Hebraicum, fundavit fundamine,
in quo qui crediderit, non confundetur, sive, juxta Hebraicum, non
festinet: ne videlicet tardus ei Christi videatur adventus. Si enim
tardaverit juxta Abacuc, nemo desperet: quia veniens veniet, et sua promissa
complebit (Abac. II). Promittit quoque Deus ponere se in eo judicium
ponderis: Neque enim judicat Pater quemquam, sed omne judicium tradidit
Filio (Joan. V, 22). Et justitiam sive misericordiam in mensura, ut
reddat unicuique secundum opera sua, et justitiam ac misericordiam alterutro
temperet, juxta illud quod et in psalmis legimus: Misericordia et veritas
obviaverunt sibi: justitia et pax deosculatae sunt se (Ps. LXXXIV, 11).
Spem quoque ait vestram atque mendacium, id est, diabolum patrem omnis
mendacii, suppliciorum meorum grando subvertet. Et protectionem, sub qua vos
tutos fore arbitrabamini, tempestas valida et aquarum multitudo delebit, ita ut
amicitia et foedus quod habebatis cum morte et cum inferno, hoc est, cum
diabolo, pereat in aeternum. Et flagellum sive tempestas, de quo dixeratis: Flagellum
inundans cum transierit, non veniet super nos: veniet, et eritis ei in
conculcationem, hoc est, omnia tormenta patiemini, quae vos putabatis
desperationis animo nequaquam esse passuros. Semper enim irruet vobis, et tam
in prosperis quam in adversis iram Domini sentietis, et mors vos saeva populabitur.
Quid dicam de poenis? Poenarum sola formido et tormentorum metus vos corriget
ad salutem, et mala vestra intelligere faciet. Cumque vexati fueritis, tunc
scietis Prophetas meos vera dixisse. Quodque sequitur: Coangustatum est enim
stratum, ita ut alter decidat, et pallium breve utrumque operire non potest,
illum habet sensum quem in Apostolo legimus: Non potestis calicem Domini
bibere, et calicem daemoniorum. Non potestis mensae Domini esse participes, et
mensae idolorum (II Cor. X, 20, 21); et alibi: Quae participatio
justitiae cum iniquitate? Quae societas luci ad tenebras? Quae conventio
Christi ad Belial? Quae pars fideli cum infideli? Qui consensus templo Dei cum
idolis (II Cor. VI, 14, 15)? Loquitur autem sub metaphora mariti
pudicissimi, qui adulterae dicit uxori: Unus lectulus me et adulterum tecum
capere non potest, et pallium breve maritum et moechum cooperire non praevalet.
O igitur Jerusalem, ad quam et in Ezechiel sub persona uxoris loquitur
fornicantis (Ezech. XVI, 21), et quam in Osee principio scortum vocat et
adulteram (Ose. III), si vis meis complexibus copulari, abjice idola: si
servieris idolis, me habere non poteris. Hoc juxta Hebraicum. Porro quod in LXX
legitur: Discite audire qui tribulati estis: non possumus pugnare, ipsi autem
infirmi sumus ut congregemur, quem sensum habeat, et quomodo superioribus
copuletur, penitus ignoro. Nisi forte ad principes populi loquatur sermo
divinus, et hortetur eos, ut spem habeant in Deo, et non in morte atque
inferno, et discant audire vaticinia prophetarum: illique respondeant se pro
infirmitate virium adversus contrarias potestates pugnare non posse, nec inter
Dei populum congregari.
(Vers. 21, 22.) Sicut enim in monte divisionum stabit Dominus,
sicut in valle Gabaon irascetur, ut faciat opus suum, alienum opus ejus, ut
operetur opus suum, peregrinum est opus ab eo. Et nunc nolite illudere: ne
forte constringantur vincula vestra. Consummationem enim et abbreviationem
audivi a Domino Deo exercituum super universam terram. LXX: Sicut mons
impiorum consurget Dominus, et erit in valle Gabaon, cum furore faciet opera
sua, amaritudinis opus et furor ejus quasi alienis abutetur: et aliena
amaritudo ejus. Et vos nolite laetari, ne confortentur vincula vestra, quia
consummatas et abbreviatas res audivi a Domino Deo Sabaoth, quas facturus est
super omnem terram. Lapidem pretiosum in fundamentis Sion positurum se
Dominus repromisit, ut subverteret grando mendacium et impiorum spem; foedusque
cum morte et pactum cum inferno tempestas valida deleret. Quem quia suscipere
illusores principes noluerunt, sicut quondam contra Allophylos, regnante David,
in monte divisionum, qui Hebraice appellabatur [Al. appellatur] PHARASIM
(פרצים), Dominus concidit adversarios suos, unde
et locus nomen accepit. Et sicut in valle Gabaon, sub Jesu principe, quando
fiducia habitantis in se Dei locutus est: Stet sol in Gabaon, et luna contra
vallem Aialon [Al. Elon] (Josue X, 12): et stetit sol spatio
unius diei; multique de alienigenis perierunt: sic contra impios et illusores
irascetur Dominus, ut faciat opus suum. Non est enim opus Domini perdere quos
creavit; sed facere opus alienum, quod ad crudelitatem magis quam ad clementiam
pertinet. Rursumque id ipsum aliis verbis repetit, ut operetur opus suum.
Non est opus ejus punire peccantes, sed peregrinum, et alienum ab eo, ut puniat
qui Salvator est. Quoniam igitur de patientia sua resurrecturus est Dominus, et
nequaquam parciturus: sicut non pepercit in monte Pharasim, et in valle Gabaon:
moneo vos, o viri illusores, ut nequaquam rideatis de prophetis meis, et non
putetis ventura quae nuntiant, ne si permanseritis in illudendo, constringantur
vincula peccatorum vestrorum (Funibus enim peccatorum suorum unusquisque
constringitur (Prov. V, 22), sive captivitatis vobis tempus
adveniat. Siquidem quod Dominus tempore differebat vincula, captivitatem atque
supplicia, sive ultimum judicii diem, jam rebus expleturus est, et
consummaturus, et abbreviaturus. Itaque ego propheta quae a Domino Deo
omnipotente futura cognovi super universam terram, haec vobis nuntio, ut
imminentem iram poenitentia praeveniatis. Juxta LXX ipse Dominus quasi mons
impiorum dicitur surrecturus et futurus in valle Gabaon, ut faciat opera sua,
quae omnia unum opus est amaritudinis: quod nequaquam videatur esse blasphemum.
Non enim dicit futurum Dominum montem impiorum, sed quasi montem, qui impiis et
sustinentibus videatur esse gravissimus. Quomodo si filius negligens et alter
aegrotus, patrem et medicum potent esse crudeles, si eos verberibus atque
cauterio disciplinae restituant sanitati. Consurget enim Dominus et erit in
valle Gabaon, propter eos qui cum ob peccata in humili consistant loco, propter
tumorem animi eriguntur in superbiam. Gabaon enim, collis
interpretatur: ut faciat opera sua quae sunt opera amaritudinis; quando cogitur
mutare clementiam, et pro dulci, amarus efficitur. Igitur vos qui haec estis
aliquando passuri, nunc nolite laetari illa laetitia qua gaudebat et dives in
convivio purpuratus, et Lazarum pauperem negligens (Luc. XVI): ne forte
fiant vestra vincula fortiora. Quae enim facturus est Dominus, et rebus suam
sententiam completurus, haec ego et audivi, et vobis omnia nuntiavi. Quodque
intulit: Supra omnem terram, juxta historiam, Judaeae terminos
intellige; juxta anagogen, totius mundi.
(Vers. 23 seqq.) Auribus percipite et audite vocem meam: attendite
et audite eloquium meum. Numquid tota die arabit arans ut serat, proscindet et
sarriet humum suam? Nonne cum adaequaverit faciem ejus, seret gith, et cyminum
sparget, et ponet triticum per ordinem, et hordeum, et milium, et viciam in
finibus suis? Et erudiet illum in judicio; Deus suus docebit illum. Non enim in
serris triturabitur gith, nec rota plaustri super cyminum circuibit; sed virga
excutietur gith, et cyminum baculo: panis autem comminuetur. Verum non in
perpetuum triturans triturabit illum, neque vexabit eum rota plaustri, neque
ungulis suis comminuet eum. Et hoc a Deo exercituum exivit, ut mirabile faceret
consilium, et magnificaret justitiam. LXX: Auribus percipite et audite
vocem meam: attendite et audite sermones meos. Numquid tota die arabit qui
arat, aut sementem praeparabit antequam praeparet terram? Numquid cum
adaequaverit faciem ejus, tunc seminabit gith et cyminum, et rursum seminabit
triticum, et hordeum, et milium, et far in finibus tuis, et erudieris judicio
Dei, et laetaberis? Non enim cum duritia mundatur gith, neque rota plaustri
circuit super cyminum; sed virga excutitur gith, et cyminum cum pane comeditur.
Neque enim in sempiternum ego irascar vobis: nec vox amaritudinis meae conculcabit
vos, et haec a Domino sunt egressa portenta. Inite consilium, exaltate vanam
consolationem. Ad eosdem nunc etiam loquitur, quibus supra dixerat: Audite
verbum Dei, viri illusores, qui dominamini super populum meum qui est in
Jerusalem: et praecipit eis, ut vocem ejus audiant, et eloquium illius
diligenter attendant. Numquid, ait, agricola semper arabit, ut sementem jaciat?
Nonne prius proscindet humum, et vomere sulcos revolvet, jacentesque glebas
rastro franget et sarculo: ut cum adaequaverit superficiem terrae, et dura
prius arva mollierit, tunc spargat gith, sive cyminum; seratque triticum, et
hordeum, et milium, et far in finibus suis, juxta varietatem terrae et
temporum: neque enim simul omnia seminantur. Pro farre quod Graeci ζέαν vocant, quidam viciam intelligunt. Ipsumque agricolam, id est, satorem
erudit Deus naturaliter judicio suo, et docet illum ut sciat quam cui sementi
culturam adhibeat. Denique cum metendi tempus advenerit, gith et cyminum, quae
infirmiora sunt semina, non rotis plaustrorum teruntur, quae in serrarum
similitudinem ferreae circumaguntur et trahuntur super demessas segetes; sed
virga excutiuntur et baculo, quae vulgo flagella dicuntur. Panis autem, id est,
triticum de quo efficitur panis, rotis ferreis teritur, et omnis ejus stipula
comminuitur in paleas. Verumtamen non semper vexatur et teritur, nec omni
tempore rotarum ungulis comminuitur; pro quibus in Hebraico dicitur equis
earum: ut quia ungulas rotarum dixerat, metaphoram servaret in reliquis.
Quidam volunt ex eo quod ungulas et equos nominavit, ostendi equarum greges,
qui ad terenda frumenta areis immitti soleant: sed non poterat Scriptura
dicere, quod Judaea provincia non habebat. Hoc autem, id est, ut gith et
cyminum virga excutiantur et baculo: frumentum hordeumque, et far, fortasse et
milium, rotis ferreis conterantur, non in perpetuum Dei judicium est, qui in
omnibus ostendit mirabile consilium suum, et justitiae magnitudinem monstrat in
cunctis. Haec παραφραστικῶς
diximus, ut facilius sensum pro quo ista dicuntur, possimus intelligere. Deus
varie genus dispensat humanum, nunc punit, nunc miseretur: nunc corripit, nunc
defendit; id est, nunc arat, nunc serit, nunc maturas fruges metit, et demessas
in areis terit, orbemque suum gubernat ut voluerit. Gith et cyminum, id est,
omnes gentes quae non receperunt ejus notitiam, nec Legis habuere praecepta,
virga emendat et baculo: frumentum autem, id est, populum Judaeorum magnis
torquebit suppliciis. Cui enim plus creditur, plus exigetur ab eo. Et
servus, qui scit voluntatem Domini sui, et non fecerit eam, vapulabit multis
(Luc. XII, 47); et in alio loco scriptum est: Potentes potenter
tormenta patientur (Sap. VI, 7). Verumtamen non eos torquebit in
perpetuum. Aliud enim est esse impium, aliud peccatorem. Quod nos de gentibus
et Judaeis interpretati sumus, alii exponunt super populo et Sacerdotibus, quod
vulgus indoctum in die judicii quasi gith et cyminum corripiatur virga et
baculo; sacerdotes autem qui habuerunt clavem scientiae, magnis suppliciis
torqueantur: et hoc Domini fiat judicio, qui ostendit in cunctis mirabile
consilium suum et justitiae veritatem, ut qui plus acceperunt, plus exigatur ab
eis. Pro eo quod nos interpretati sumus: in virga excutietur gith, et
cyminum in baculo, nescio quid volentes LXX transtulerunt: cyminum autem
cum pane comeditur. Denique et veteres Graeciae interpretes Hebraicum
disserentes, de hoc sermone tacuerunt, quia forsitan quid dicerent non
habebant. Illud autem in quo nos juxta Hebraicum posuimus: Verum non in
perpetuum triturans triturabit illum, neque vexabit illum rota plaustri, nec
ungulis suis comminuet eum, LXX non juxta verbum, sed juxta sensum
interpretati sunt: Neque enim ego in sempiternum irascar vobis, nec vox amaritudinis
meae conculcabit vos: ostendentes futura peccatoribus, post tormenta,
refrigeria, et haec quasi portenta atque mirabilia egressa esse a Domino. Unde
praecipitur peccatoribus qui postea puniendi sunt, ut ineant consilium, et
exaltent consolationem suam, nequaquam vanam, ut a LXX additum est, sed
absolute consolationem. Numquam enim Deus praeciperet, ut exaltarent vanam
consolationem suam, quae eis non erat profutura.
(Cap. XIX.—Vers. 1, seqq.) Vae Ariel, Ariel civitas, quam
expugnavit David. Additus est annus ad annum, solemnitates evolutae sunt.
Circumvallabo Ariel, et erit tristis et moerens; et erit mihi quasi Ariel. Et
circumdabo quasi sphaeram in circuitu tuo, et jaciam contra te aggerem, et
munimenta ponam in obsidionem tuam. Humiliaberis, de terra loqueris, et de humo
audietur eloquium tuum, et erit quasi pythonis de terra vox tua, et de humo
eloquium tuum mussitabit. Et erit sicut pulvis tenuis multitudo ventilantium
te, et sicut favilla pertransiens multitudo eorum qui contra te praevaluerunt.
Eritque repente confestim: a Domino exercituum visitabitur in tonitruo et
commotione terrae, et voce magna turbinis et tempestatis, et flammae ignis
devorantis. Et erit sicut somnium visionis nocturnae multitudo omnium gentium,
quae dimicaverunt contra Ariel, et omnes qui militaverunt, et obsederunt, et
praevaluerunt adversus eam. Sicut somniat esuriens et comedit, cum fuerit
experrectus [Vulg. expergefactus], vacua est anima ejus; et sicut
somniat sitiens et bibit, postquam evigilaverit [Vulg. fuerit expergefactus],
lassus adhuc sitit, et anima ejus vacua est: sic erit multitudo omnium
gentium quae dimicaverunt contra montem Sion. LXX: Vae Ariel, Ariel
civitas quam expugnavit David. Congregate genimina, annum super annum comedite,
comedetis enim cum Moab: coangustabo enim Ariel, et erit fortitudo illius et
divitiae mihi, et circumdabo sicut David super te: et mittam vallum in circuitu
tuo, et ponam per gyrum tui turres, et humiliabuntur in terram sermones tui: et
in terram occident verba tua. Et erit sicut loquentium de terra vox tua, et
usque ad pavimentum vox tua infirmabitur. Et erunt sicut pulvis de rota
divitiae impiorum: et sicut favilla quae rapitur, multitudo eorum qui te
oppresserunt: eritque in puncto repente a Domino sabaoth. Visitatio enim erit
cum tonitru, et commotione et voce magna, tempestas valida, et flamma ignis
devorans. Et erunt quomodo videntis somnium nocte, divitiae omnium gentium quae
militaverunt contra Ariel: et omnes qui pugnaverunt contra Jerusalem, et
universi qui congregati sunt super eam, et afflixerunt eam. Eruntque sicut qui
in somnis esuriunt et comedunt: cumque surrexerint, vanum est somnium eorum, et
sicut qui per somnium sitit et bibit, cum surrexerit, adhuc sitiet, et anima
ejus frustra speravit: sic erunt divitiae omnium gentium quae militaverunt
contra montem Sion. Pro eo quod nos interpretati sumus, Vae, in
Hebraeo scriptum est OI (הוי), quod apud eos interdum vocativo casu
dicitur, ut non plangat Ariel, sed vocet; licet in praesenti loco pro planctu
accipiendum sit. Ariel quoque interpretatur leo Dei; et pro
civitate quam Aquila interpretatus est, πολίχνην,
hoc est, oppidulum, sive viculum, in Hebraeo legunt CARIATH (קרית), quod proprie villam significat,
et lingua Syra dicitur Cartha, unde et villa silvarum appellatur CARIATH
JARIM (קרית יערים). Denique et in superioribus (Ad cap.
I, 21) ubi legimus: Quomodo facta est meretrix civitas fidelis Sion?
pro civitate, Cariath scribitur, id est, villa: quam nos ut
translationem Aquilae exprimamus ad verbum, civitatulam possumus dicere.
Igitur Ariel, id est, leo Dei, quondam fortissima vocatur
Jerusalem: sive ut alii arbitrantur, templum et altare Dei quod erat in
Jerusalem. Quodque sequitur: Quam expugnavit David, pro quo
interpretatus est Symmachus, castrum David, et Theodotio, circumvallatio
David, in Hebraeo legitur HANA, quod eruditissimus Hebraeorum, habitaculum
significare voluit. Si igitur legerimus: quam expugnavit David, ad illud
tempus referamus, quando cepit David arcem Sion, repugnantibus caecis et
claudis, et primus Joab domatum excelsa conscendit (I Paral. XI). Si
autem juxta Symmachum et Theodotionem, hoc sentiendum, quod David eam
instauraverit atque munierit, additus est annus ad annum, sive subtractus,
ut interpretatus est Aquila; et solemnitates evolutae sunt. Subverso enim
templo, et Judaica religione sublata, omnis eorum festivitas periit. Dicitque
se Dominus circumvallare Ariel Babylonio exercitu, et fore eam tristem atque
moerentem, quando ab eis diruta fuerit. Rursumque sub Jesu filio Josedec
sacerdote magno, et Zorobabel filio Salathiel, Esdraque et Neemia, quando
prophetaverunt Aggaeus et Zacharias, fore eam quasi Ariel, quod habeat antiqui
templi similitudinem, sed magnificentiam ornamentumque non habeat. Secundo
quoque Dominus comminatur, quod circumdet Arielem sphaera, et jaciat contra eam
aggerem, et munimenta ponat in obsidionem ejus, et compleatur illud quod ipse plangens
Jerusalem loquitur in Evangelio: Si scires ea quae ad pacem sunt tibi,
quoniam venient dies super te, et circumdabunt te inimici tui vallo, et
obsidebunt te, et in terram humiliaberis (Luc. X, 42 et seqq.). Et
Jerusalem erit conculcata a nationibus usque ad consummationem temporis
gentium. Aliis enim verbis eadem propheta nunc dicit, quod humiliata de terra
loquatur, et de humo audiatur eloquium ejus; et sit quasi pythonis de terra vox
illius, et de humo instar passerum mussitet, ut per haec verba significet
magorum νεκυομαντείαν,
per quam animas evocare dicuntur, et tenues umbrarum, immo daemonum, audire
voces. Denique pro pythone, Aquila magum interpretatus est, qui Hebraice
dicitur CHEB (כאב), pro quo LXX de terra loquentes,
transtulerunt. Quibus verbis indicatur ruinam templi usque ad consummationem
permansuram mundi, quod collapsum in cineres, nequaquam ultra suscitetur.
Tantus autem, o Ariel, te Romanae potentiae vallabit exercitus, et innumerabili
pulveri comparetur ut favillae per aerem volitanti. Unde non imbecillitatem
eorum pulveri comparat et favillae, qui contra eos militaverunt; sed
multitudinem quae arenis innumerabilibus exaequatur. Et hoc erit repente
confestim, ut in media pace, subita sub Nerone bella consurgant, et Dominus
exercituum visitet Jerusalem in tonitru, et in commotione terrae, et in turbine
tempestatis, et in flamma ignis devorantis, per quod templum significat
comburendum. Romani autem qui, superatis Judaeis et subversa Jerusalem sub Tito
et Vespasiano, de vasis quondam Dei manubias obtulerunt [Al. abstulere]
Capitolio; suaeque virtutis et potentiae numinum, non irae Dei putaverunt esse
quod fecerant, quasi in somnio et in nocturna visione omnes divitias
possidebunt. Et quomodo qui esurit dormiens in somnis se vesci putat, et qui
sitit, arentibus siti faucibus flumina bibit, cumque evigilaverit ardentior
sitis fit, quae cassa potione delusa est: sic multitudo universarum gentium,
quae Romanae subditae potestati dimicaverunt contra montem Sion, habebunt quasi
in umbra, et nube, et somnio noctis divitias, quas maturo interitu
derelinquent. In eo loco ubi nos posuimus, omnes qui militaverunt et
obsederunt et praevaluerunt adversus eam, LXX transtulerunt, et omnes
qui militaverunt contra Jerusalem, quod in Hebraico non habetur. In
principio quoque hujus capituli ubi nos diximus: Additus est annus ad annum,
sive subtractus, illi interpretati sunt: congregate fructus, vel genimina,
annum super annum: manducate, comedetis enim cum Moab. Et est sensus,
antequam annus Domini acceptabilis praedicationis ejus adveniat, immo duo anni,
de quibus in Cantico Habacuc juxta Hebraicum legimus: In medio duorum
temporum cognosceris (Habac. III), seminate vobis in lacrymis, ut
metatis in gaudio (Ps. CXXV). Scriptum est in Evangelio secundum Joannem,
per tria Pascha Dominum venisse in Jerusalem, quae duos annos efficiunt (Joan.
II, 13). Quod autem sequitur: Comedetis enim cum Moab, in Hebraico
non habetur. De quo possumus dicere, quod nisi fructus sibi poenitentiae
congregaverint, incipiant cum his comedere qui non ingrediuntur Ecclesiam
Domini usque in aeternum. Caetera in quibus videntur discrepare, manifesta
sunt: et ex his quae exposuimus, facilis eorum interpretatio est. Scio me
legisse Ariel interpretari, lux mea Dei, quod longe aliter est.
Hic enim prima syllaba per ALEPH et RES (אור) scribitur: lux autem quae Hebraice dicitur OR, inter ALEPH et
RES mediam habet litteram VAU, quae in praesenti nomine non habetur. Omniaque
quae nunc dicuntur contra Ariel, referunt ad haereticos, qui doctrinam suam Dei
aestimant lucem, et expugnandi sunt a vero David: omnesque solemnitates eorum
auferendae, et gaudium praesens futura tristitia commutandum: quibus praecipiat
Deus ut agant poenitentiam, ne incipiant comedere cum Moabitis, et similes esse
gentilium. Ipse enim expugnabit Ariel, et omnem virtutem eorum atque divitias
suo circumdabit exercitu. Turribusque, hoc est, magistris Ecclesiae humiliabit
in terra sermones eorum, ut nequaquam ponant in coelum os suum, sed scribantur
in terra, loquanturque de terra, et fiant quasi pulvis excussus rota: omnesque
divitiae impiorum puncto et momento temporis comparentur, quando visitaverit
eos in sua majestate, descendens in turbine et tempestate et igne supplicii; et
intellexerint omnes divitias suas, pompamque sermonum et argumentorum strophas,
frustra comedentis et bibentis somnio comparari: qui militaverunt contra
Jerusalem, visionem pacis: sive adversum Ariel, leonem fortissimum,
et ad extremum contra montem Sion, super quem Ecclesiae civitas sita latere non
potest.
(Vers. 9 seqq.) Obstupescite et admiramini: fluctuate et
vacillate, inebriamini, et non a vino, movemini, et non ebrietate. Quoniam
miscuit vobis Dominus spiritum soporis: claudet oculos vestros, prophetas et
principes vestros qui vident visiones, operiet. Et erit vobis visio omnium
sicut verba libri signati, quem cum dederint scienti litteras, dicent: lege
istum, et respondebit, non possum: signatus enim est. Et dabitur liber
nescienti litteras, diceturque ei, lege: et respondebit, nescio litteras.
Pro soporis spiritu, LXX, compunctionem: Theodotio, mentis excessum:
Aquila, καταφοράν,
id est, gravem somnum interpretatus est; qui Hebraice dicitur THARDEMA (תרדמה), quem in Adam missum a Deo Scriptura
commemorat (Genes. II), quando de costa lateris ejus mulier effecta est.
Et Jonas hoc eodem somno stertebat in navi (Jon. I). Omnis autem
prophetia post subversionem Jerusalem et templi, id est, Ariel contra scribas
et pharisaeos est, qui habentes clavem scientiae, nec ipsi introeunt, nec
volentes alios introire permittunt. Et praecipitur eis, ut stupore atque
miraculo, immo juxta Septuaginta dissolutione totius corporis et mentis excessu
inebrientur, atque moveantur et fluctuent: vacillantes non vino nec sicera, sed
spiritu soporis, sive compunctionis Domini, ut intelligentes malum suum, agant
aliquando poenitentiam, dicantque cum propheta: Versatus sum in infirmitate,
dum configitur mihi spina (Ps. XXXI, 4). Scitote ergo, o scribae et
pharisaei, qui estis principes Judaeorum, quod reddat vobis Dominus vicissitudinem
vestram. Vos enim audientes Dominum Salvatorem, intelligere noluistis, et
clausistis oculos vestros, ne eum videretis, et aures aggravastis, ne
audiretis. Ideo et ille claudet oculos vestros, qui sunt prophetae, per quos
scientiam Dei videbatis. Sive vestros oculos claudet et prophetarum, qui sunt
principes vestri. Lex enim et prophetae usque ad Joannem Baptistam (Luc.
XVI): ut vobis non videntibus, illi videant, de quibus inferior sermo (Ad
vers. 18) testatur: Et audient in die illo surdi verba libri, et oculi
caecorum videbunt et exsultabunt. In judicium enim venit Dominus, ut
videntes Judae non videant; et qui caeci erant, populus scilicet nationum,
videant et Dominum contemplentur (Joan. IX). Unde significanter non
dixit, quod visio omnium prophetarum signata sit cunctis legentibus; sed vobis,
inquit, erit signata quibus nunc loquor, quibus haec futura praenuntio: sive
oculos principum vestrorum, qui se juxta Septuaginta abscondita et arcana
videre jactabant, claudet in perpetuum. Eritque, ait, vobis omnis Scriptura
sancta clausa atque signata, ut vos qui Legis litteras, et prophetarum
vaticinia nosse vos existimatis, et diebus ac noctibus volumina Scripturarum
indefesso ore meditamini, non intelligatis quod legitis, sicut in Apocalypsi
Joannis scribitur: Quis est dignus aperire librum, et solvere signacula ejus
(Apoc. V, 2)? Cumque nullus fuisset inventus qui aperiret signacula,
flesse se dicit; et Dei tandem ad se meruisse sermonem: Noli flere: ecce
vicit leo de tribu Juda radix David, ut aperiat librum; et solvat signacula
ejus. Leo autem de tribu Juda, Dominus Jesus Christus est, qui solvit
signacula libri, non proprie unius, ut multi putant, psalmorum David, sed
omnium Scripturarum, quae uno scripturae sunt Spiritu sancto; et propterea unus
liber appellantur. De quo Ezechiel mystico sermone testatur (Ezech. II),
quod scriptus fuerit intus et foris; in sensu et in littera. De quo et Salvator
loquitur in psalmis: In capitulo libri scriptum est de me (Ps. XXXIX,
9); non Jeremiae, non Isaiae, sed in omni Scriptura sancta, quae unus liber
appellatur. Magistris igitur Judaeorum usque in praesentem diem nequeuntibus
legere et aperire signacula, et mysteria pandere Scripturarum, si dederis eum
librum indocto populo, qui a suis praeceptoribus devoratur, fatebuntur nescire
se litteras, et idcirco legere non posse. Atque e duobus malis multo levius est
legis imperitiam confiteri, quam jactare prudentiam; et non posse scire quod
dicitur.
(Vers. 13, 14). Et dixit Dominus: Pro eo quod appropinquat populus
iste ore suo, et labiis suis glorificat me; cor autem ejus longe est a me, et
timuerunt me mandato hominum, et doctrinis. Ideo ecce ego addam ut admirationem
faciam populo huic miraculo grandi et stupendo: peribit enim sapientia a
sapientibus ejus, et intellectus prudentium illius abscondetur. LXX: Et
ait Dominus: Appropinquat mihi populus iste ore suo, et labiis suis honorat me;
cor autem ejus longe est a me: frustra colunt me, docentes hominum praecepta
atque doctrinas. Propterea ecce adjiciam ut transferam populum istum:
transferam enim illos, et perdam sapientiam sapientium, et intellectum
prudentium abscondam. Hoc testimonio abusus est Dominus contra Pharisaeos
in Evangelio Matthaei, dicens: Quare et vos praeteritis mandatum Dei propter
traditiones vestras (Matth. XXV, 5). Et iterum: Hypocritae, bene
prophetavit de vobis Isaias, dicens: Populus iste labiis me honorat, cor autem
ejus longe est a me. Frustra autem colunt me docentes doctrinas et praecepta
hominum (Ibid., 6-9). In quo notare debemus illud quod plerumque
admonuimus, Evangelistas et Apostolos, non verbum interpretatos esse de verbo;
nec LXX Interpretum auctoritatem secutos, quorum editio illo jam tempore
legebatur; sed quasi Hebraeos et instructos in Lege, absque damno sensuum suis
usos esse sermonibus. Appropinquat autem populus Judaeorum ore et labiis suis
Deo; quia unius Dei cultum habere se gloriatur et respuere idola; sed cor ejus
longe est ab eo, quia non recipit Dominum Jesum Christum. Qui enim non recipit
Filium, non recipit Patrem. Simulque discamus quomodo aliquis appropinquet Deo,
vel longe fiat ab eo. Qui et per Jeremiam loquitur: Deus appropinquans ego,
et non de longe dicit Dominus (Jer. XXIII, 23, secundum LXX).
Appropinquamus autem Deo mente, non corpore; sicut et de Moyse legimus: Appropinquavit
Moyses solus ad Deum: caeteri autem non appropinquabant (Exod. XXIV, 2).
Orabat enim Deum in spiritu et veritate, et accedebat ad eum sensu et spiritu.
Hi autem de quibus scribitur quod tollantur ab utero, et erudiantur a puero
usque ad senectutem; et in Lege Dei die ac nocte [Al. media nocte]
meditentur, non appropinquant Deo, quia traditiones Pharisaeorum Scribarumque
suscipiunt, quae eos longe faciunt a Deo, et sunt sepulcra dealbata, quae foris
videntur esse pulchra, intus autem plena sunt ossibus mortuorum: qui elegerunt
Barabbam, et Dominum respuerunt (Matth. XXIII, 27): Propterea additurum
se esse comminatur, juxta LXX, ut nequaquam in Assyrios et Babylonios eos
transferat, sed in toto orbe dispergat. Juxta Hebraicum, admirationem magnam
populo Judaeorum stupendumque miraculum facturum esse se dicit; ut perdat eorum
sapientiam qui non receperunt Dei virtutem Deique sapientiam, et intellectum
prudentium abscondat et celet: ne scilicet eum reperiant qui in littera
continetur. De hoc loco Apostolus Paulus scribens ad Corinthios posuit
testimonium: Perdam sapientiam sapientium, et intellectum prudentium
reprobabo (I Cor. I, 19): aliis verbis eumdem sensum edisserens: non
quod Deus sit inimicus sapientiae cujus pater est, et per quem omnis est in hominibus
sapientia; sed cum additamento posuit, ut in Hebraico est, sapientium populi
et prudentium illius, id est, populi Judaeorum. Et revera grande miraculum Deus
fecit in populo post adventum Domini Salvatoris, ut uno atque eodem tempore
arderet Jerusalem, templumque corrueret, et omnis magistrorum scientia
tolleretur; impleto illo quod supra dictum est: (Ad cap. III, 1 seqq.): Ecce
Dominator Dominus sabaoth auferet ab Jerusalem et a Juda validum et validam:
omnem fortitudinem panis, et omne robur aquae; gigantem et hominem bellatorem,
et judicem, et prophetam, et conjectorem et senem, et quinquagenarium, et
admirabilem consiliarium, et sapientem architectum, et prudentem auditorem,
et caetera, quae propheticus sermo contexuit.
(Vers. 15, 16.) Vae qui profundi estis corde, ut a Domino
abscondatis consilium, quorum sunt in tenebris opera, et dicunt: Quis videt
nos, et quis novit nos? Perversa est haec vestra cogitatio, quasi si lutum
contra figulum cogitet, et dicat opus factori suo: non fecisti me; et figmentum
dicat fictori suo: non intelligis. LXX: Vae qui profundum consilium
faciunt, et erunt in tenebris opera eorum, et dicunt: Quis videt nos? quis
sciet nos, et quae nos facimus? nonne ut lutum figuli reputabimini? Numquid
dicet factura factori suo, non sapienter me fecisti, aut figmentum fictori suo,
non tu me fecisti? Adversum eosdem de quibus supra dixerat, perdam
sapientiam sapientium, et intelligentiam prudentium reprobabo, sive ut propheta
scribit, abscondam: nunc etiam Dei sermo dirigitur, qui sapientes sunt
in semetipsis, et in conspectu suo prudentes. De quibus rectissime illud
intelligi potest: Defecerunt scrutantes scrutinio (Psal. LXIII);
cum scriptum sit de Dei sapientia: Si enim quis perfectus fuerit in filiis
hominum absque tua sapientia, in nihil reputabitur (Sap. III). Qui
idcirco arbitrantur Deum sua nescire consilia, quia in tenebris sunt opera
eorum, et dicunt: Quis videt nos? et quis novi nos? Haec autem dicunt et
sapientes hujus saeculi, et haereticorum magistri, et Judaeorum Pharisaei, quod
nullus eos intelligat; non recordantes ejus quod ad Deum dicitur: Tenebrae
non obscurabuntur a te: et nox sicut dies illuminabitur (Psal. CXXXVIII,
12). Et: Sicut tenebrae ejus, ita et lux ejus (Genes. III).
Hoc errore decepti Adam et Eva, audientes sonitum pedum deambulantis in
paradiso Dei, absconderunt se sub arbore, in qua erat scientia boni et mali; ac
Cain quoque dicens: Si ejicis me hodie a facie tua, abscondar (Gen.
IV, 14), simili stultitia Deum arbitratus est ignorare. Et per Amos de
impiis et peccatoribus dicitur: Si absconderint se ab oculis meis in
profundo maris: ibi mandabo draconi, e mordebit eos (Amos. IX, 3.).
Unde quamvis aliquis sapiens sit et ferventioris ingenii, si non habuerit Dei
sapientiam atque doctrinam, dicamus de eo: Nis Dominus aedificaverit domum,
in vanum laboraverum qui aedificant eam. Nisi Dominus custodierit civitatem, in
vanum vigilabit qui custodit eam (Ps. XII, 1 et 2). Cui nos faciamus
simile: Nisi Dominus adjuverit scientiam, in vanum laborat qui se putat esse sapientem.
Nisi Dominus omni custodia servaverit cor nostrum, in vanum vigilat qui putat
illud sua diligentia posse servari. Perversa est, inquit, haec vestra
cogitatio, ut factorem putetis nescire quod fecit, et Creatorem ignorare
creaturam suam, quasi si lutum et opus dicat figulo et factori suo, non me
fecisti, vel non me bene fecisti, nec intelligis facturam tuam. Hoc testimonio
aliis verbis Apostolus utitur ad Romanos ubi de Dei profunda scientia disputat,
et hominum vult calumniam confutare: O homo, tu quis es qui respondeas Deo?
Numquid dicit figmentum fictori suo, quare me fecisti sic? An non habet
potestatem figulus de eodem luto aliud vas facere in honorem, aliud in
contumeliam (Rom. IX, 20, 21). In quibus cunctis illa semper
observanda est regula: Evangelistas et Apostolos absque damno sensuum
interpretatos in Graecum ex Hebraeo, ut sibi visum fuerit.
(Vers. 17 seqq.) Nonne adhuc in modico et in brevi convertetur
Libanus in Charmel: et Charmel in saltum reputabitur? Et audient in die illa
surdi verba libri; et de tenebris et caligine oculi caecorum videbunt. Et
addent mites in Domino laetitiam: et pauperes homines in Sancto Israel
exsultabunt: quoniam defecit qui praevalebat. Consummatus est illusor: et
succisi sunt omnes, qui vigilabant super iniquitatem. Qui peccare faciebant
homines in verbo, et arguentem in porta supplantabant; et declinaverunt frustra
a justo. Respondeant Judaei et amici simplicis tantum historiae, qui
fructus non quaerunt in arbore, sed folia tantum umbramque verborum, quae cito
arescit et deperit, quomodo in adventu Domini Salvatoris (quia a temporibus
Isaiae usque ad dispensationem carnis assumptae, pro comparatione aeternitatis
breve et modicum temporis spatium est) Libanus mons Phoenicis versus sit atque
translatus in montem Carmelum? qui Hebraice CHERMEL (כרמל) dicitur; et in confinio Palestinae atque Phoenicis Ptolemaidi
imminens: licet et alius in Scripturis sanctis mons Carmelus appelletur, in quo
fuit Nabal Carmelius (I Reg. XXV), homo stultus et iniquus, qui uxorem
habuit Abigail, quae mortuo viro, nupsit David; illo enim vivente, virum David
accipere non poterat; ne vocaretur adultera si foret alteri viro sociata; et
quomodo Charmel in saltum, et infructuosa ligna reputetur? Quod cum dicere non
potuerint, audiant Libanum, qui interpretatur dealbatio, referri
ad populum gentium, qui lotus in Domino et purgatis sordibus pristinis, totus
mundus ascendens, sub [Al. super] Ecclesiae persona innititur Salvatori,
et de eo in Cantico Canticorum dicitur: Quae est ista quae ascendit
dealbata, innitens super fratruelem suum (Cant. VIII. 5): et istum
populum transferri in Charmel, hoc est, in circumcisionis scientiam,
ut spiritualis et verae circumcisionis mysteria recognoscat: et in loco sit
quondam populi Judaeorum: illos autem qui Christum suscipere noluerunt reputari
in saltum, et in arbores steriles, quae non possunt cum lignis fructiferis
laudare Dominum. Cum autem Libanus in Charmel, et Charmel in saltum fuerit
commutatus, tunc qui prius surdi erant, et verba libri prophetici audire non
poterant (de quo supra diximus, quod omnis Scriptura sancta unus liber
appelletur, dicente Ecclesiaste (Eccl. XXII, 11): Sermones sapientium
tamquam stimuli et quasi clavi in altum confixi, qui a conciliis dati sunt a
pastore uno) audient, et loquentur, quibus Salvator dicet: Ephphetha
[Al. Effetha], quod interpretatur, adaperire (Marc. VII).
Quodque nos vertimus, de tenebris et caligine oculi caecorum videbunt,
quorum facilis interpretatio est; Aquila et Theodotio et Symmachus
transtulerunt: Tenebras et caliginem oculi caecorum videbunt: ut
ostenderent gentium populo, qui prius caecus erat, Christi sacramenta pandenda,
juxta illud quod dicitur: Tenebrosa aqua in nubibus aeris (Ps. XVII,
12). Et in eodem psalmo de Deo scriptum est: Posuit tenebras latibulum
suum (Ibid. XII). Et in Proverbiis legimus: Haec audiens sapiens
sapientior erit: et prudens gubernationem possidebit: et intelliget parabolam
et tenebrosum sermonem, dicta sapientium et aenigmata (Prov. I, 5, 6).
Denique et Moyses ut intelligeret et videret Deum (Exod. XX), in nubem
ingressus est et in caliginem, de qua in Psalmo dicitur: Caligo sub pedibus
ejus (Ps. XVII, 10). Cum autem prius caeci vel mystica quaeque
conspexerint, vel de caecitate et tenebris oculos levaverint ad videndum, ut sedentibus
in tenebris et umbra mortis oriatur lumen verum: tunc mites de quibus scriptum
est: Beati mites, quoniam ipsi possidebunt terram (Matt. V, 4):
sive pauperes, quorum princeps in psalmis ait: Hic pauper clamavit, et
Dominus exaudivit illum (Ps. XXXIII, 7); et, qui judicabit
pauperes populi, et salvos faciet filios pauperum (Ps. XIII, 9), de
quo dicitur ad Judaeos: Consilium pauperis sprevistis, addent in Domino
laetitiam, ut qui gloriatur, in Domino glorietur (II Cor. X); et
pauperes homines sive desperati ab hominibus atque contempti, qui legis prius
notitiam non habebant, in Sancto Israel exsultabunt, qui ait: Sancti estote,
quoniam ego sanctus sum (Lev. XI, 44). Omnisque est exsultatio:
quoniam defecit qui praevalebat. Consummatus est illusor, sive arrogans, et
superbus, qui dixerat: Fortitudine faciam et sapientia, auferam fines gentium
et fortitudinem earum vastabo; qui omnibus illudebat, in tantum ut sanctus
quoque diceret: Lumbi mei repleti sunt illusionibus (Ps. XXXVII, 8).
Et succisi sunt, sive deleti omnes qui vigilabant super iniquitatem, quorum
propter malas vigilias non dormitat interitus: qui peccare faciebant universum
hominum genus in verbo blasphemiae, ut negarent Verbum Dei, et in coelo
ponerent os suum. Significat autem daemones, qui nequam ipsi, omnes faciebant
homines in sermone peccare, variis dogmatibus blasphemantes, et arguentem in
porta atque judicio, quantum in se erat, supplantabant, et a justitia declinare
faciebant, qui erat in portis filiae Sion, exaltatus de portis mortis; et
corripiebat eos qui oderant in portis arguentem. Quae nos super diabolo et
angelis ejus intelleximus, Nazaraei contra Scribas et Pharisaeos dicta
arbitrantur, quod defecerint δευτερωταί,
qui prius illudebant populo traditionibus pessimis; et ad decipiendos simplices
die noctuque vigilabant, qui peccare faciebant homines in Verbo Dei, ut
Christum Dei Filium negarent.
(Vers. 22 seqq.) Propter hoc haec dicit Dominus ad domum Jacob,
qui redemit Abraham: Non modo confundetur Jacob: nec modo vultus ejus
erubescet: sed cum viderit filios suos, opera manuum mearum, in medio sui
sanctificantes nomen meum: et sanctificabunt sanctum Jacob, et Deum Israel
praedicabunt; et scient errantes spiritu intellectum, et mussitatores discent
Legem. LXX: Propterea haec dicit Dominus super domum Jacob, quam
superavit ex Abraham: Non modo confundetur Jacob: neque nunc faciem mutabit;
sed cum viderit filios suos opera mea: propter me sanctificabunt nomen meum, et
sanctificabunt sanctum Jacob: et Deum Israel timebunt: et scient qui errant
spiritu, intelligentiam: et mussitatores discent obedientiam, quodque
sequitur ÷ et linguae balbutientes discent loqui pacem
&star2; obelo praenotandum est. Cum audierint, inquit, surdi verba libri,
et oculi caecorum viderint: Libanusque conversus fuerit in Charmel, et Charmel
reputatus in saltum, ita ut mites et pauperes laetentur in Domino, et superbus
illusorque deficiat: tunc confundetur Jacob qui modo interim non confunditur.
Significat autem Isaiae tempora. Et vultus illius erubescet, ut rubor atque
confusio occasio sit salutis, praecipue cum viderit filios suos, id est,
Apostolos et apostolicos viros, qui fuerunt de genere Judaeorum, in medio
nationum Domini perpetrare virtutes, et Christi nomen gentibus praedicare, et
dicere: Pater noster, qui es in coelis, sanctificetur nomen tuum (Matth.
VI, 9). Illi enim sanctificabunt Sanctum qui ortus est de Jacob, et Deum
Israel docebunt in gentibus, ut idolis derelictis, dicant: quam falsa
possederunt patres nostri idola, et non est in illis qui pluat; et tunc scient
qui nunc errant spiritu, intelligentiam Dei, et qui quondam in solitudine
murmurabant contra Dominum, discent Legem, cujus prius notitiam non habebant.
Si enim recepissent Moysem, recepissent et Dominum Jesum Christum, quia Moyses
de illo loquebatur. Quod in principio capituli juxta Hebraicum transtulimus: Haec
dicit Dominus ad domum Jacob, qui redemit quondam Abraham, et eduxit
de Chaldaeis, et in terram repromissionis induxit (Genes. XI), perspicue
patet. Illud autem quod Septuaginta transtulerunt: Haec dicit Dominus super
domum Jacob quam separavit ex Abraham, sic intelligi potest, quod Scribas
et Pharisaeos, qui Dominum blasphemabant, separaverit ab Abraham, qui vidit
diem Domini, et laetatus est (Joan. VIII). Si enim fuissent filii
Abraham, fecissent opera Abraham. Et Apostolus disputat eos appellandos filios
Abraham (Hebr. XI), qui habuerint similitudinem fidei Abraham, hoc est,
populum gentium, qui non ex operibus, sed ex fide Abraham filius appellatus
est.
(Cap. XXX.—Vers. 1 seqq.) Vae filii desertores, dicit Dominus: ut
faceretis consilium, et non ex me: et ordiremini telam, et non per Spiritum
meum: ut adderetis peccatum super peccatum. Qui ambulatis, ut descendatis in
Aegyptum: et os meum non interrogastis, sperantes auxilium in fortitudine
Pharaonis, et habentes fiduciam in umbra Aegypti. Et erit vobis fortitudo
Pharaonis in confusionem, et fiducia umbrae Aegypti in ignominiam. Erunt enim
in Tanis principes tui: et nuntii tui usque Hanes [Al. ad Anes] pervenerunt.
Omnes confusi sunt super populo qui eis prodesse non poterit: non fuerunt in
auxilium et in aliquam utilitatem, sed in confusionem et in opprobrium.
LXX: Vae filii praevaricatores, dicit Dominus. Fecistis consilium, et non
per me; et pactum, non per spiritum meum: ut adderetis peccata peccatis: qui
itis ut descendatis in Aegyptum; et me non interrogastis, ut accipiatis
auxilium a Pharaone, et protegamini ab Aegyptiis. Erit vobis protectio Pharaonis
in confusionem; et his, qui confidunt in Aegypto, opprobrium. Sunt enim in Tani
principes, nuntii pessimi. Frustra laborabunt ad populum, qui eis non proderit
ad auxiliandum: neque in utilitatem, sed in confusionem et opprobrium. Post
prophetiam contra Ariel, et caetera quae usque ad hunc locum praeteritus sermo
disseruit: nunc alterius vaticinationis exordium est, quae post centum
quinquaginta annos, qui fuerunt inter Isaiam et Jeremiam probatur esse
completa. Praedicit enim illam historiam, quam in Jeremiae volumine legimus (Jerem.
XLI), quando subversa Jerusalem et omnibus in Babylone opibus
principibusque translatis, praepositus est regii generis his qui in Judaea
remanserant, Godolias filius Ahicam, quo per dolum cum Chaldaeis sociis
interfecto, omnes principes bellatorum, et Johannan filius Chareae, et
Jechonias filius Osiae; et reliquum vulgus a parvo usque ad magnum, accesserunt
ad Jeremiam Prophetam, et dixerunt ei: Cadat oratio nostra in conspectu tuo,
et ora pro nobis ad Dominum Deum tuum pro universis reliquiis istis. Quia
relicti sumus pauci de pluribus, sicut oculi tui nos intuentur; et annuntiet
nobis Dominus Deus tuus viam per quam pergamus, et verbum quod faciamus (Jerem.
XLII, 2, 3). Cumque Jeremias post decem dies ex sermone Domini respondisset:
Haec dicit Dominus Deus Israel: Si quiescentes manseritis in terra hac,
aedificabo vos et non destruam, plantabo et non evellam, quoniam placatus sum
super malo quod feci vobis. Nolite timere a facie regis Babylonis, quem vos
pavidi formidatis (Ibid., X, 11). Et post modicum: Si autem
dixeritis, non habitabimus in terra ista; et posueritis faciem vestram, ut
ingrediamini Aegyptum, et intraveritis ut ibi habitetis; gladius quem vos
formidatis, ibi comprehendet vos: et fames pro qua estis solliciti, adhaerebit
vobis in Aegypto, et ibi moriemini (Ibid., XLII, 13, 15, 16).
Responderunt viri superbi, dicentes ad Jeremiam: Mendacium tu loqueris: non
misit te Dominus Deus noster, dicens: Ne ingrediamini in Aegyptum, ut habitetis
illic; sed Baruch filius Neriae incitat te adversum nos, ut tradat nos in
manibus Chaldaeorum, ut interficiat nos et transduci faciat in Babylonem (Jerem.
XLIII, 2, 3). Denique omnes principes populi reliquiis congregatis cum
mulieribus et parvulis et filiabus regis, non audientes vocem Domini, ingressi
sunt Aegyptum, assumptis secum Jeremia et Baruch, et venerunt in Taphnas, ita
ut Jeremias in signum captivitatis futurae prophetaret contra inobedientem
populum ea quae in libro illius continentur. Quod igitur postea futurum erat,
ante annos multos praedicitur, et desertores et praevaricatores filii
appellantur qui deserto consilio Dei, quod acceperant per Jeremiam, suam secuti
sunt voluntatem, et orditi telam, non per spiritum Dei, qui eis Jeremiae ore
resonabat. Orditam autem telam μεταφορικῶς
posuit, ut pravum consilium demonstraret, et hoc fecerunt, ut peccata pristina
augerent peccato contentionis et superbiae. Qui descenditis, inquit, in
Aegyptum, et os meum non interrogastis. Non quod non interrogaverint, sed quod
consilium Prophetae audire noluerint, sperantes auxilium in fortitudine
Pharaonis, et habentes fiduciam in protectione, sive umbra Aegypti. Pro
fortitudine Pharaonis, quae in hoc loco bis ponitur, in Hebraico scriptum habet
MAOZ (מעוז). Hoc annotavimus, ut quod in Danielis
extrema legimus (Dan. II) visione Deum MAOZIM (מעוזים), non ut Porphyrius somniat, Deum viculi
Modim [Al. Moden], sed robustum Deum et fortem
intelligamus. Pharao autem apud Aegyptios nomen est regiae potestatis; et
unusquisque speciali appellatur vocabulo, ut Pharao Nechao, et Pharao Vafres [Al.
Vafre]: quomodo si nos Caesares et Augustos propriis regum vocabulis
praeponamus. Et erit, inquit, vobis fortitudo Pharaonis in
confusionem, et fiducia umbrae Aegypti in ignominiam. Scribit idem
Jeremias, quod in Taphnis urbe Aegypti infoderit lapides in porta domus Pharao,
et dixerit viris Judaeis: Haec dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce
ego mittam et assumam Nabuchodonosor regem Babylonis servum meum, et ponam
thronum ejus super lapides istos quos abscondi, et statuet solium suum super
eos. Veniensque percutiet terram Aegypti, quos in mortem, in mortem: et quos in
captivitatem, in captivitatem: et quos in gladio, in gladio: et succendet ignem
in delubris deorum Aegypti, et comburet ea, et captivos ducet illos. Et
amicietur terra Aegypti, sicut amicitur pastor pallio suo et egredietur inde in
pace (Jerem. XLIII, 10-12). Superatis enim Aegyptiis, capti sunt et
Judaei, qui ad Aegyptios fugerant. Quodque sequitur: Erunt enim in Tanis
principes tui, et nuntii tui usque ad Hanes pervenerunt, cum irrisione et ἑμφατικῶς
legendum, quod spreto Dei consilio, principes suos ad Tanis urbem Aegypti
miserint, in qua domus Pharaonis regia fuit, et sub Moyse signa atque portenta
plurima perpetrata sunt, dicente Psalmographo: Qui fecit mirabilia in terra
Aegypti, in campo Taneos (Ps. LXXVII, 43). Et idem Isaias contra
Aegyptum loquitur: Ubi sunt nunc sapientes tui? annuntient tibi, et dicant,
quid cogitaverit Dominus sabaoth contra Aegyptum. Defecerunt principes Taneos
(Isa. XIX, 12, 13), quos eo tempore defecisse commemorat, quando Dominus
ingressus est Aegyptum super nubem levem. Hanes autem urbem Aegypti in alio
loco non legimus, sed ex eo quod ait: Nuntii tui usque ad Hanes pervenerunt,
intelligimus ultimam juxta Aethiopas et Blemmyas [Al. Blembas] esse
Aegypti civitatem, pro quo LXX interpretati sunt: Nuntii pessimi frustra
laborabunt, qui confisi sunt super populo Aegypti, qui eis prodesse non
potuit, et fuerunt in opprobrium sempiternum. Quidam hunc locum contra decem
tribus in Samaria scriptum putant, quod ab Aegyptiis auxilia postulantes, capti
sint ab Assyriis. Juxta tropologiam: Omnes qui Dei religione contempta,
revertuntur ad vomitum suum, et perdito nomine filiorum, impudentissimi canes
appellantur, ineunt consilium, non per Dominum, et feriunt foedus, non per
spiritum Domini, adduntque peccata peccatis: ut superati blandientibus vitiis,
etiam dogmatum recipiant pravitatem, et descendant in Aegypti tenebras,
quaerentes auxilium Pharaonis, qui regnat in Aegypto, cujus protectio ducit in
ignominiam, et in opprobrium sempiternum. Sunt enim in Tanis, in mandato
videlicet humili atque dejecto principes ejus, pessimi nuntii,
qui frustra laborant super populo qui eis prodesse non poterit. Sicut enim
sanctos magistros juvat discipulorum salus, sic perditio seductorum perdit
patriarchas eorum qui ad Aegypti auxilium confugerunt. Onus jumentorum
Austri Pro quo Hebraice dicitur MASSA BEEMOTH [Al. BEHEMOTH] NEGEB (משא בהמות נגב), quod LXX transtulerunt, Visio
quadrupedum in deserto. Superior expositio, quam latissime historiae
replicatione texuimus, hujus loci est interpretatio, quod juxta consuetudinem
prophetalem, onus, id est, pondus et sarcina cruciatuum
atque poenarum, non solum super Babylonem et Philisthiim, et Moab, et Damascum,
et Aegyptum, et desertum mare, Idumaeam quoque et Arabiam, et vallem Sion, et
ad extremum Tyrum; sed super jumenta quoque Austri pervenerit, quae LXX
transtulerunt, quadrupedes in deserto. Significat autem tribum Juda,
quae in australi parte sita, eremo confinis est; et eos qui Jeremiae vaticinium
respuentes, capta Jerosolyma, noluerunt habitare in Judaea; sed per desertum ad
Aegyptios confugerunt. Et recte appellantur jumenta Austri, sive quadrupedes in
deserto, quia respuerunt notitiam Dei, et contempto ejus imperio, ad Aegypti
simulacra fugerunt, spem habentes in Pharaone, cui qui innixus fuerit, quasi si
incumbat arundini, quae fracta manum vulneret innitentis. De istiusmodi
jumentis et filii Chore loquebantur in psalmo: Homo cum in honore esset, non
intellexit, comparatus est jumentis insipientibus, et similis factus est illis
(Ps. XLVIII, 13). Quodque sequitur: Haec via eorum scandalum ipsis,
recte super praesenti capitulo intelligi potest, quod via deserti illis fuerit
in ruinam. Legisse me novi, jumenta Austri et quadrupedes in deserto, qui
Judaeae terminos relinquentes, ad Aegypti tenebras confugerunt, referri ad
spiritualia nequitiae in coelestibus; et rectores tenebrarum istarum, qui
universas divitias et pristinas opes Aegypti desiderio perdiderunt. Hoc ille
dixerit. Nos juxta tropologiam, ut quae necdum proposuimus, disseramus, dicimus
omnes qui Creatore deserto, saeculi erroribus se dederunt, esse quadrupedes in
deserto istius saeculi, a quo frustra sperent auxilium, cum verum Dei auxilium
dereliquerint.
(Vers. 6, 7.) In terra tribulationis et angustiae leaena et leo:
ex eis vipera et regulus volans: portantes super humeros jumentorum divitias
suas; et super gibbum camelorum thesauros suos ad populum qui eis prodesse non
poterit: Aegyptus frustra et vane auxiliabitur. LXX: In tribulatione et
angustia leo et catulus leonis: inde aspides et genimina aspidum volantium: qui
ferebant super asinos et camelos divitias suas ad gentem, quae eis non
proderit: Aegyptii inania et vacua proderunt vobis. Pro leone, in
Hebraico scriptum habet LEIS (ליש) [Al. LEHIS], et pro regulo
volante, quem LXX genimina aspidum volantium transtulerunt, in
Hebraico ἐμπρηστὴς
dicitur et volans quem nos appellare possumus comburentem, et
Hebraice vocatur SARAPH (שרף). Rursum in eo loco ubi nos interpretati
sumus, portantes super humeros jumentorum, pro jumentis omnes similiter
transtulerunt πώλους,
id est pullos asinorum. Terra autem tribulationis et angustiae,
latissimam eremi significat vastitatem, per quam reliquiae Jerusalem cum
Johannan filio Careae et filiabus regis Sedechiae, sublatis omnibus quae habere
poterant, ad Aegyptum transfugerunt. Leaenam-quoque et catulum leonis,
Jerusalem et populum ejus μεταφορικῶς
intellige, dicente Balaam in Numeris: Ecce populus ut leaena consurget, et
quasi leo erigetur: Non accubabit, donec devoret praedam, et occisorum
sanguinem bibat (Num. XXIII, 24). In Ezechiele quoque scriptum est: Assume
planctum super principem Israel, et dices: Quare mater tua leaena inter leones
cubavit, in medio leunculorum enutrivit catulos suos (Ezech. XIX, 1, 2)?
Ac ne putaremus vere Scripturam sanctam de leaena et leone dicere, contra
naturam rerum loquitur, quod de leaena et leone nata sit vipera et regulus
volans, sive genimina aspidum volantia: quod videlicet de malis parentibus
pejores generati sint liberi, de quibus et Evangelium loquebatur: Generatio
viperarum, quis ostendit vobis fugere ab ira ventura (Matth. III, 7)?
Et ad terram dicitur Israel: Tu es terra in qua non pluit, nec imber venit
super te in die irae, cujus principes in medio ejus, quasi leones rugientes,
rapientes praedam, animas devorantes per potentiam (Supra, V). Ista
genimina viperarum, sive aspidum volantium, id est, principes populi et omnis
impiorum turba, ierunt ad populum, qui eis prodesse non potuit, dicente Jeremia
(Jerem. LVI), quod traderet Dominus Pharaonem Vafre regem Aegypti in
manum inimicorum ejus, et in manus quaerentium animam illius, et consumerentur
omnes viri Juda, qui erant in terra Aegypti, gladio et fame usque ad
internecionem, in tantum ut tradant Hebraei, prius quam Nabuchodonosor Aegyptum
caperet, Jeremiam et Baruch imminentem captivitatem morte vitasse. Leaenam et
catulum leonis quidam coelestem Jerusalem et deceptum ex ea populum exposuit,
regulumque volantem, et viperas, et genimina aspidum, illum de quo supra
legimus (Supra. XIV et XXVII), colubrum tortuosum, et de quo Salvator in
Evangelio loquebatur: Videbam Satanam, quasi fulgur de coelo cadentem (Luc.
X, 19): qui draco appellatus in Apocalypsi (Apoc. XII), tertiam
partem stellarum secum detraxit in terram, quae perversitate sententiae priores
divitias perdiderunt, deserentes eas in Aegyptum hujus saeculi. Ideo clamavi
super hoc: superbia tantum est: quiesce. Pro quo nescio quid volentes
Septuaginta Interpretes transtulerunt: Annuntia ista, quoniam vana est
consolatio vestra haec. Porro Symmachus interpretatus est, ταραχαί
εἰσιν
κατοικεῖν, id est, tumultus
sunt ut habitent. Verbum Hebraicum REEB (רהב), [Al. REHEB] Aquila, ὅρμημα,
id est, impetum et superbiam: Symmachus, turbationem; LXX,
vanitatem: Theodotio, latitudinem interpretati sunt; quod tribus
litteris scribitur RES et HE et BETH, et ipsum est quod in Psalmis legitur: Memor
ero Raab et Babylonis scientium me (Ps. XXVI, 3). Et est sensus:
Quoniam in Aegyptiis vanum auxilium est, praecepi ei, id est, Jerusalem, sive
clamavi, quod Aegyptii regni tantum haberent vocabulum, et absque viribus
superbiam: et Israel in terra sua sedere vel habitare deberet, nec frustra ab
infirmis auxilium petere.
(Vers. 8.) Nunc ingressus scribe eis super buxum. in libro
diligenter exara illud: et erit in die novissimo in testimonium usque in
aeternum. Aiunt Hebraei, quoniam in Prophetis unus sit spiritus, et omnia
apud Dominum juncta sint tempora, Jeremiae praecipi, et Dei esse mandatum, ut
ingressus Aegyptum scribat eis super buxum, quod lignum est imputribile; sive,
ut Symmachus transtulit ἐπὶ
πτυχὶ, id est, super latissimam
tabulam. Eis autem, haud dubium quin Judaeis: et in libro diligenter
edisserat, ita ut nulla difficultas sit lectionis, ut quando vaticinium fuerit
rebus expletum, tunc intelligant verum Prophetarum esse sermonem. Manifesta
transcurrimus, ut in obscurioribus immoremur.
(Vers. 9 seqq.) Populus enim ad iracundiam provocans est: et filii
mendaces, filii nolentes audire legem Dei. Qui dicunt videntibus, nolite
videre: et aspicientibus, nolite aspicere nobis ea quae recta sunt: loquimini
nobis placentia; videte nobis errores. Auferte a me viam: declinate a me
semitam: cesset a facie nostra Sanctus Israel. Perspicuum est, quod ad
iracundiam provocaverint Dominum, Jeremiae verba audire nolentes (Jerem.
XLIII). Qui dixerunt ei: Noli nobis videre quod nolumus: noli nobis
interdicere viam Aegypti nec quae recta sunt praedices; sed loquere quod nobis
placet, ut pergamus in Aegyptum, quod cumulet peccata peccatis. Quid nobis
ingeris quod non libenter audimus? quid monstras viam per quam ingredi nolumus?
Quid frequenter ingeminas auribus nostris: Haec dicit Dominus Sanctus
Israel? Cesset a nobis ista praedicatio. Secundum tropologiam, omnes
haeretici mendaces filii appellantur. Ex nobis enim exierunt, sed non fuerunt
ex nobis (I Joan. II); qui non audiunt interioris hominis auribus Legem
Dei, et Ecclesiarum loquuntur magistris: Nolite nobis videre quae recta sunt,
nec gehennae flammas comminemini; sed promittite nobis regna coelorum, ut post
luxuriam et delicias, pandatur nobis paradisus. Quid mihi ostendis viam Domini,
per quam non libenter ingredior? Quid replicas nomen Sancti Israel, sive verbum
Israelis, quod mei pectoris arcana non penetrat? Quod quidem et ad populum
Ecclesiae dicitur negligentem, si aversetur austeritatem magistrorum, et
adulatoribus faveat.
(Vers. 12-14.) Propterea haec dicit Dominus Sanctus Israel: Pro eo
quod reprobastis verbum hoc, et sperastis in calumnia et tumultu: et innixi
estis super eo: propterea erit vobis iniquitas haec sicut interruptio cadens,
et requisita in muro excelso: quoniam subito dum non speratur veniet contritio
ejus. Et comminuetur sicut conteritur lagena figuli contritione pervalida: et
non invenietur de fragmentis ejus testa in qua portetur igniculus de incendio:
aut hauriatur parum aquae de fovea. Quia, inquit, supra dixistis: Cesset a
facie nostra Sanctus Israel, sive ut LXX transtulerunt, auferte a nobis
verbum Israel; idcirco haec dicit Dominus Sanctus Israel, et nolentibus
vobis se ingerit, ut quem neglexistis commonentem, sentiatis punientem.
Habuistis fiduciam in Aegyptiorum calumnia atque mendacio, et innixi estis
super tumultu eorum, sive contradictione et superbia, ut Symmachus et Theodotio
interpretati sunt, propterea vertetur vobis haec iniquitas sive peccatum, ut
sitis quasi murus cadens subito civitatis firmissimae et captae, cujus
repentina advenerit ruina, ita enim LXX transtulerunt. Et est sensus juxta
Hebraicum: Quomodo interruptio muri altissimi qui longam traxit ruinam,
difficile instaurari potest, et pristinum decorem recipere: sic vobis veniet
repentina contritio. Et ut alia utar similitudine: Sicut vas figuli, si
confringatur contritione pervalida, ita comminuitur in frusta, ut vix parvula
testa remaneat de fragmentis, in qua portetur igniculus, aut paululum aquae de
lacuna hauriatur et fovea; sic vos cum ieritis in Aegyptum, persequente vos
illuc Nabuchodonosor, usque ad internecionem peribitis. Haeretici quoque et
omne dogma contrarium veritati confidunt in calumnia atque mendacio, et
mussitant juxta LXX contra Creatorem suum. Propterea impietatis eorum civitas
destruetur, quam aedificavit Cain, cui veniet repentina perditio, cum capta
fuerit ab ecclesiasticis viris, et ita destructa et comminuta, ut nihil in ea
remaneat quod possit ignem emortuum reaccendere, et saltem coenosam, et
parvulam aquam populis praebere sitientibus.
(Vers. 15 seqq.) Quia haec dicit Dominus Deus Sanctus Israel: Si
revertamini et quiescatis, salvi eritis: in silentio et in spe erit fortitudo
vestra; et noluistis, et dixistis: Nequaquam; sed ad equos fugiemus: ideo
fugietis et super veloces ascendemus: ideo veloces erunt qui persequentur vos.
Mille homines a facie terroris unius: et a facie terroris quinque fugietis.
LXX: Haec dicit Dominus Deus Sanctus Israel: Cum reversus ingemueris, tunc
salvus eris, et scies ubi fueris: quia confidebas super vanis, vana facta est
fortitudo vestra; et noluistis audire: sed dixistis, super equos fugiemus:
propterea fugietis; et super levibus ascensoribus erimus: ideo leves erunt qui
persequentur [Al. persequuntur] vos. Mille ad vocem unius
fugient: et ad vocem quinque fugient multi. Sanctus, ait, cujus supra nomen
tacueram, ipse est Dominus Deus, qui vobis et per me et per Jeremiam loquitur (Jerem.
XII): Si agatis poenitentiam, et vel vitia relinquatis, vel errorem pravi
consilii: et maneatis in Judaea, non Babyloniorum impetum, sed mea praecepta
metuentes, salvi eritis. Quiescite et sperate in Domino, et fidei in promissis
meis robur arripite, qui contemnentes praecepta vitalia, desperatione dixistis,
nequaquam ita erit ut loqueris; sed ad equos confugiemus Aegyptios, et concito
ad eos atque veloci pergemus gradu. Quia igitur ista dixistis, fugietis quidem
et pernici cursu intrabitis Aegyptum; sed velociores erunt Babylonii, qui vos
usque ad Aegyptum persequentur, tantusque terror atque formido obtinebit
Aegyptum, ut uni Chaldaeo mille Aegyptii resistere nequeant, et quinque
hostibus, fugientium plurima multitudo, juxta illud quod in Deuteronomio
legimus: Dabit te Dominus ut corruas in conspectu inimicorum tuorum. Via una
egredieris ad eos, et per septem vias fugies a facie eorum, et eris in
dispersione in cunctis regnis terrae (Deut. XXVIII, 25, 32). Juxta
anagogen et LXX editionem, omnes ad poenitentiam peccatores, et praecipue
haereticos cohortatur sermo divinus, quod cum reversi a vitiis ingemuerint, et
egerint poenitentiam, salvi fiant; et tunc intelligant ubi prius fuerint, et
quod frustra in vanis speraverint. Cumque eos ad poenitentiam cohortetur, illi
e contrario confidunt in falsis magistris, et in incerto saeculi: Deique verba
audire nolentes, equos Aegyptios desiderant, et eorum velocitate laetantur,
quos multiplicari Dominus prohibuit (Deut. XVII). Idcirco ecclesiastici
viri eos velociter persequentur, et unius bellatoris vocem, sive quinque
pugnantium (quod ad mentem et ad quinque sensus referre debemus) mille homines
et incondita turba fugientium sustinere non poterunt.
(Vers. 17.) Donec relinquamini quasi malus navis in vertice
montis, et quasi signum super collem. Scribit et Jeremias quod interfectis
gladio et fame his qui in Aegyptum confugerant, pauci remanserint qui reversi
sint in Judaeam (Jerem. XLVI). Et quomodo si fracta navi et compage
illius dissoluta, sola arbor quae malus dicitur, remaneat, et ponatur pro signo
in summitate montis, sive in excelso colle: sic pro signo atque vestigio, vix
unus et alter resideant, ad Dei potentiam demonstrandam. Et tunc, inquit,
scient omnes reliquiae Juda, qui nunc ingrediuntur terram Aegypti, ut habitent
ibi, cum reversi fuerint in terram Judaeam, cujus sermo compleatur, meus, an
illorum.
(Vers. 18) Propterea exspectat Dominus, ut misereatur vestri, et
ideo exaltabitur parcens vobis, quia Deus judicii Dominus: beati omnes qui
exspectant eum. Grandis clementia Dei, ut exspectet nostram poenitentiam,
et donec nos a vitiis convertamur, ille potentem contrahat manum, ne ferire
cogatur. Ideo autem miseretur et parcit, ut exaltetur illius misericordia, et
bonitas Creatoris nota cunctis fiat. Vel certe juxta illud quod in Evangelio
loquitur (Joan. XII, 32): Cum exaltatus fuero, omnia traham ad me,
idcirco exaltatur in cruce, ut parca omnibus. Ipse est enim Deus judicii; et
beati sunt omnes qui exspectant Dominum exspectantem conversionem suam. Quorum
sit autem, et quae ista conversio, sequentia verba monstrabunt.
(Vers. 19.) Populus enim Sion habitabit in Jerusalem. Judaei
haec ad Cyri tempora referunt, quando de Babylone in Judaeam reversus est
populus sub Zorobabel et Jesu Pontifice. Nos autem, ut saepe jam diximus, omnes
repromissiones quae excedunt mediocritatem illius temporis, ad Christi
referamus adventum, in quo captivus quondam populus passione Domini liberatus,
habitavit in Sion et Jerusalem, in specula videlicet, et visione
pacis, hoc est, in Ecclesia. Porro quod in LXX verbum additur sanctitatis,
qui dixerunt: populus enim sanctus in Sion habitat [Al. habitabit],
sic interpretari possumus, ut dicamus nullum habitare in Sion, nisi eum qui
sanctus sit, et audiat dicentem Dominum: Sancti estote, quoniam et ego
sanctus sum (Lev. XI, 44).
(Vers. 20.) Plorans nequaquam plorabis, miserans miserebitur tui:
ad vocem clamoris tui, statim ut audierit, respondebit tibi. Cum reversus
fueris in Sion, et habitaveris in Jerusalem, nequaquam plorabis, ut ante
ploraveras, sed fletus tuus vertetur in gaudium: Beati enim flentes, quia ipsi
ridebunt (Luc. VI, 21). Et postquam clamaveris, et dixeris ad
Dominum. Clamavi in toto corde meo, exaudi me, Domine (Ps. CXVIII,
145). Et iterum: Clamavi, miserere mei, et custodiam mandata tua (Psal.
LXXXV). Et alibi: Exspectavi in matutino et clamavi (Ps. CXVIII,
147), et tam clara fuerit vox tua, ut coelos penetret: statim tibi Dominus
respondebit, et similis eris Moysi, de quo scriptum est: Loquebatur Moyses,
et Dominus respondebat ei (Exod. XIX, 20).
(Vers. 21.) Et dabit vobis Dominus panem arctum, et aquam brevem.
Si ad Zorobabel haec referimus tempora, facilis interpretatio est; quod non
fuerit sub eo perfecta laetitia, dicente David: Cum converteret Dominus
captivitatem Sion, facti sumus sicut consolati: ut non consolationem plenam
atque perfectam, sed similitudinem consolationis acciperent. Sin autem ad
Salvatoris adventum, panis arctus et aqua brevis, juxta Apostolum Paulum, et
hunc eumdem Isaiam prophetam, evangelicus sermo praedicitur, qui pro laciniosis
Legis observationibus atque mandatis, in uno verbo recapitulavit omnia: Diliges
proximum tuum, sicut teipsum. Consummatum enim et abbreviatum sermonem
fecit Dominus super terram (Galat. V).
(Vers. 22.) Et non faciet avolare a te ultra doctorem tuum, et
erunt oculi tui videntes praeceptorem tuum, et aures tuae audient verbum post
tergum monentis: Haec via, ambulate in ea, neque ad dexteram, neque ad
sinistram. LXX: Et nequaquam ultra appropinquabunt tibi qui decipiant
te, quia oculi tui videbunt eos qui te seduxerunt, et aures tuae audient verba post
te decipientium, qui dixerunt: Haec via, ambulemus in ea, sive ad dexteram,
sive ad sinistram. Multum in hoc loco LXX editio Hebraicumque discordant.
Primum ergo de Vulgata editione tractabimus, et postea sequemur ordinem
veritatis. Cum intellexerint atque perspexerint cordis oculi veritatem, et eos
qui se prius deceperant, tota mentis ratione cognoverint, et auribus eruditis
post tergum decipientium verba perspexerint, semper enim caecam corporis partem
decipere festinant, juxta illud quod in psalmo legimus: Ut sagittent in
obscuro rectos corde (Ps. X, 2), qui tantam sibi assumunt
auctoritatem, ut seu dextera doceant, seu sinistra, id est, sive bona, sive
mala, nolint discipulos ratione discutere, sed se praecessores sequi. Tunc hi
qui prius decipiebant, nequaquam ultra ad eos valebunt accedere postquam se
senserint intellectos. Porro juxta Hebraicum et facilis et vera explanatio est.
Cum enim Dominus credentibus dederit panem arctum, et aquam brevem, nequaquam
ultra faciet avolare ab eis illum qui docet hominem scientiam; sed semper
videbunt oculi ejus praeceptorem suum, et aures illius verbum post tergum
monentis exaudient, atque dicentis: Haec via recta est, ambulate in ea, neque
ad dextram, neque ad sinistram, secundum illud quod alibi legitur: Nec ad
dextram, nec ad sinistram declinabimus, via regia gradiemur (Num. XX,
17). In utraque enim parte quidquid supra modum est, in vitio est. Et de
dextris partibus dicitur: Ne sis justus multum (Eccl. VII, 17).
De sinistris autem quod in haedorum, et in pereuntium parte ponantur, nulla
dubitatio est.
(Vers. 23.) Et contaminabis laminas sculptilium argenti tui, et
vestimentum conflatilis auri tui, et disperges ea sicut immunditiam
menstruatae: egredere, dices ei. LXX: Et contaminabis idola deargentata,
et deaurata: comminues ea et disperges sicut aquam menstruatae, et sicut
stercus abjicies ea. Cum intellexeris veritatem, et decipientes ad te non
accesserint, sed oculi tui viderint praeceptorem tuum, et aures tuae semper
audierint: Haec via, ambulate in ea, neque ad dextram, neque ad sinistram;
tunc omnes errores et idola, ac similitudines veritatis, quae artifex lingua
composuerat in splendore eloquentiae, quod interpretatur argentum, et in
ratione sapientiae, quod aurum sonat, comminues atque disperges, et ita
judicabis immunda, ut menstruatae mulieris sordidissimo sanguini compares, quod
verbis aliis aquam menstruatae Septuaginta transtulerunt.
(Vers. 24.) Et dabitur pluvia semini tuo ubicumque seminaveris in
terra, et panis frugum terrae erit uberrimus et pinguis. LXX: Tunc erit
pluvia semini terrae tuae, et panis frugum terrae tuae erit abundans et
pinguis. Scriptum est in Regum volumine (III Reg. XVIII), quod
postquam interfecti sunt ab Elia pseudoprophetae, data sit pluvia terrae
Israel: et quod panis Elisaei et postea Salvatoris uberrimus fuerit atque
pinguissimus, et tantam habuerit plenitudinem, ut multa hominum millia ex eo
saturata sint (IV Reg. IV; Joan. VI). Ita et in praesenti loco, non
prius dabitur pluvia semini spirituali, et panis terrae uberrimus atque
pinguissimus, nisi idola deargentata et deaurata fuerint comminuta, et reputata
in sterquilinium. Nisi enim vitia recesserint, virtutes non subeunt.
(Vers. 25.) Pascetur in possessione tua in die illa agnus
spatiose. Et tauri tui et pulli asinorum qui operantur terram, commixtum migma
comedent sicut in area [Al. in area ut] ventilatum est. LXX: Et
pascentur jumenta tua in die illa locum pinguem et spatiosum. Tauri vestri et
boves vestri qui operantur terram, comedent paleas commixtas in hordeo ventilato.
In rerum omnium abundantia, coelesti pluvia descendente, et illo pane qui de
coelo descendit, quem qui comederit, numquam esuriet, pascentur agni in loco
spatiosissimo, qui sequuntur agnum quocumque vadit, et qui semper ad dextram
sunt. Tauri autem principes gregis, de quibus legimus: Congregatio taurorum
in vaccis populorum (Ps. LXVII, 31): et pulli asinorum, quibus
sedens Dominus ingressus est Jerusalem (Matth. XXI), qui operantur
terram, sic de area comedent, ut fuerit ventilatum, ne quid videlicet in cibo
eorum mixtum sit palearum, de quibus in Jeremia scriptum est: Quid paleis ad
triticum, dicit Dominus (Jerem. XXIII)? et quae in Evangelio
comburuntur igni intextinguibili (Luc. III). Porro juxta LXX jumenta,
quae necdum rationis sapientiaeque sunt plena, et de quibus unum loquitur ad
Deum: Sicut jumentum factus sum apud te (Ps. LXXII, 23),
pascentur in loco pinguissimo et spatioso, qui non affert spinas et tribulos,
sed quasi terra Israel lacte et melle decurrit, et plenam pascentibus tribuit
libertatem. Tauri autem et boves qui operantur terram, id est, Apostoli et viri
apostolici, de quibus et apostolus Paulus scriptum interpretatur: Non
alligabis os bovi trituranti. Et, Numquid de bobus cura est Deo (I
Cor. IX, 9)? Sed utique de his dicit, qui operantur terram suam, et de
quibus idem loquitur, Dei agricultura, Dei aedificatio sumus (I Cor.
III, 9). Pater enim agricola est, et Christus vinea (Joan. XV):
comedent paleas mixtas cum hordeo ventilato. Legimus quod Isaac hordeum
severit, et quia apud allophylos erat, centenariam hordei frugem receperit (Gen.
XXVI). Et Osee coro et dimidio coro hordei conduxit mulierem adulteram (Osee
III). Salvator quoque quinque millia virorum qui adhuc sensibus corporis
serviebant, et Legem sequebantur Moysi, hordeaceis panibus saturaverat (Joan.
VI). Qui in alio loco frangens septem Legis panes et in frusta comminuens,
quatuor millia viros replevit triticeis panibus, qui evangelicum numerum
sequebantur (Matth. XV). Istiusmodi populi comedunt et partem palearum;
dum in quibusdam sequuntur litteram, et tamen per paleas et hordeum paulatim
proficiunt, ut transeant ad frumentum.
(Vers. 25.) Et erunt super omnem montem excelsum, et super omnem
collem elevatum rivi currentium aquarum in die interfectionis multorum, cum
ceciderint turres. In hoc loco Judaei multos interfectos et ruentes turres,
ad Romani imperii referunt potentiam, de quibus et Apostolus loquitur (II
Thess. VII): Tantum qui tenet nunc, teneat, donec de medio fiat.
Quod scilicet in illo tempore tanta beatitudo sit populi Israel, ut non solum
valles atque campestria, sed omnes montes et colles aquis fluentibus
irrigentur. Nos autem montes et colles, eos intelligamus, qui in excelsum
virtutibus elevati sunt, qui esuriunt et sitiunt justitiam (Matth. V),
quos Dominus provocat ad bibendum. Qui enim biberit de aquis ejus, non sitiet
in aeternum (Joan. IV). Unde et in psalmo legimus: Benedicite Dominum
de fontibus Israel (Ps. LXVII, 27). Et in Evangelio dicitur, quod
omnis qui biberit de aquis Jesu, flumina aquae vivae fluent de ventre ejus (Joan.
VII). Et ad Deum Sanctus loquitur: Quoniam apud te est fons vitae (Ps.
XXXV, 10), de quo purissimum flumen egreditur, super quo rursum Scriptura
commemorat: Fluminis impetus laetificat civitatem Dei (Ps. XLV, 4).
Et in alio loco: Fluvius Dei repletus est aquis (Ps. LXIV, 10);
ille videlicet, qui loquitur per Jeremiam: Me dereliquerunt fontem aquae
vivae (Jer. II. 13). Hoc autem tunc fiet, cum interfecti fuerint,
sive perierint plurimi: Multi enim vocati, pauci vero electi (Matt.
XX). Et cum ceciderint turres, sive daemonum potestates, sive superbi
quique et arrogantes et magni in isto saeculo; de quibus et in psalmis dicitur:
Vidi impium elevatum, et exaltatum sicut cedros Libani, et transivi, et ecce
non erat, quaesivi eum, et non est inventus locus ejus (Ps. XXXVI, 35,
36). Has turres aedificare cupiebant (Genes. XII), qui moverunt
pedes suos de Oriente, quorum linguae in Babylone confusae sunt, et illi, super
quos cecidit turris Siloae (Luc. XIII).
(Vers. 26.) Et erit lux lunae, sicut lux solis, et lumen solis
erit septuplum sicut lux septem dierum, in die qua alligaverit Dominus vulnus
populi sui, et percussuram plagae ejus sanaverit. LXX: Et erit lumen
lunae, sicut lumen solis, et lumen solis septuplum, in die quando sanaverit
Dominus contritionem populi sui, et dolorem plagae tuae curaverit. Miror
quomodo in praesenti loco verba Hebraica LABANA (לבנה), et HAMMA (חמה), quae Aquila interpretatur albam et calorem, per quae lunam solemque
significat supra idem LXX laterem et murum transtulerint, in eo
loco ubi scriptum est: Et erubescet luna, et sol confundetur. Pro quo
illi interpretati sunt, liquefient lateres, et ruet murus, et nunc idem
sequentes Hebraicum, lunam solemque transtulerint. Unde mihi datur
suspicio, non eos errasse a principio, sed paulatim scriptorum vitio
depravatos. Neque enim fieri potest, ut qui in hoc loco eadem verba bene interpretati
sunt, in superioribus erraverint. In die ergo interfectionis multorum, cum
arrogantes superbique corruerint, et qui posuerunt in coelum os suum,
didicerint esse se terram, erit lumen lunae, sicut lumen solis: quando dederit
Dominus coelum novum, et terram novam, et transierit habitus mundi hujus, ut
luna et sol laboris et cursus sui praemia consequantur. Etenim expectatio
creaturae revelationem filiorum Dei praestolatur: quia et ipsa creatura
liberabitur a servitute corruptionis, in libertatem gloriae filiorum Dei (Rom.,
VIII, 19): licet ea quidam [Al. quidem] organa lucis intelligentes,
insensibilia esse contendant. Luna ergo solis fulgorem accipiet. Nec mirum hoc
de clarissimo sentire elemento, cui principatus noctis est traditus, cum de
sanctis quoque scriptum sit: Fulgebunt justi quasi sol (Matth. XIII,
43). Et sol septuplum lumen accipiet: sicut fuit lux septem dierum, quando
ab initio creatus est mundus (quamquam septem dies, Septuaginta non
transtulerint) quando Dominus alligaverit vulnus populi sui, sive sanaverit
contritionem populi sui: quando implebitur illud quod scriptum est: Fugiet
dolor, et moeror, et gemitus (Isa. XXXV, 10): quando subintrante
plenitudine gentium, salvus fiet omnis Israel; aut certe quando ultio eorum
venerit, quorum sub altari clamant animae: Usquequo non ulcisceris sanguinem
nostrum de his qui habitant in terra (Apoc. VI, 19)? Et hoc
considera quod non dixerit, quando sanaverit contritionem populi sui Israel,
sive Jacob; sed absolute, populi sui, ut omnes Deo significet servientes.
Quidam locum istum et omnia quae in hoc repromissionum capitulo continentur, ad
coelestem referunt Jerusalem, et ad reversionem populi ejus, quando implebitur
illud quod scriptum est: Coelum et terra pertransibunt (Matth. XXIV,
35). Alii ad Eliae tempora, et ipsum dicunt esse, de quo supra scriptum
est: Erunt oculi tui videntes praeceptorem tuum et aures tuae audient verbum
post tergum monentis: tunc de montibus et collibus, juxta fabulas poetarum,
et Saturni aureum saeculum lactis rivos fluere, et de arborum foliis stillare
mella purissima. Quae qui recipiunt, mille quoque annorum fabulam, et terrenum
Salvatoris imperium Judaico errore suscipient, non intelligentes Apocalypsim
Joannis in superficie litterae, medullata Ecclesiae sacramenta contexere.
Index
Poster
|